________________
એકવીશમા ગુણ ઉપર આર્ય રક્ષિતની કથા. (૭૩) નહોતે. તેણે તેને શેરડીના કેટલાક સાંઠા આપી નમસ્કાર કર્યો. “આ ઉત્તમ શુકન થયાં.” એમ જાણું આનંદ પામી તેણે શેરડીના સાંઠા ગણ્યા. તે નવ સાંઠા આખા અને એક અધે જોઈ તેણે વિચાર્યું કે“તે દષ્ટિવાદમાં કેટલા અધિકારે હશે? તે તો હું જાણતા નથી, પરંતુ હું તેમાંથી નવ અધિકાર પૂર્ણ ભણીશ, અને દશમે અધે ભણુશ.” એમ વિચારી માતાને ધીરજ આપવા માટે તેણે મિત્રને કહ્યું કે-“આ સાંઠા મારી માતાને તું આપજે, અને કહેજે કે-જે કાર્યને માટે તમારે પુત્ર ગયે છે, તેમાં હું જ તેને પ્રથમ સામે મળે છું.” પછી મિશે જઈને તેને તે જ પ્રમાણે કહ્યું, ત્યારે માતાએ પણ તે સાંઠ ગણીને તે જ પ્રમાણે તેનું ફળ વિચાર્યું. પછી આર્યરક્ષિત પણ સાધુના ઉપાશ્રય પાસે ગયો. તેને વિચાર થયે કે “સાધુના વંદનાદિક વ્યવહારને હું જાણતો નથી, તેથી ગામડીયાની જેમ હું તેમની પાસે શી રીતે જઉં?” આ પ્રમાણે તે વિચાર કરતા હતા, તેટલામાં તેણે ઉપાશ્રયમાં પ્રવેશ કરતા એક શ્રાવકને જે તેથી તેની પાછળ પાછળ તે પણ ગયે. ત્યાં નિશીહિ, ઇપથિકીનું પ્રતિક્રમણ, વંદન, પ્રત્યાખ્યાન અને સાધુવંદન વિગેરે સર્વ કિયા તેની સાથે જ કરીને તે ગુરૂની પાસે બેઠે. તે શ્રાવક મેટ હતું, તેને તેણે નમસ્કાર કર્યા નહીં, તેથી ગુરૂએ તેને “કેઈ આ ન શ્રાવક છે” એમ જાણી તેને પૂછયું કે-“હે દેવાનુપ્રિય ! તને ધર્મની પ્રાપ્તિ ક્યાંથી થઈ?” આર્ય રક્ષિત બેલ્યો-“આ વૃદ્ધ શ્રાવક પાસેથી” “કયારે?” “હમણાંજ.” તેટલામાં બીજા સાધુઓએ ગુરૂને કહ્યું કે-“આ શ્રાવિકાને પુત્ર આર્ય રક્ષિત છે. કાલે રાજાએ જેને પ્રવેશોત્સવ કર્યો હતો તે જ આ છે.” તે સાંભળી “અહો ! આનું લબ્ધલક્ષ્યપણું કેવું છે?” એ પ્રમાણે વિચારી આશ્ચર્ય પામેલા સૂરિએ સ્નિગ્ધ અને મધુર દષ્ટિથી તેની સામું જોઈ કહ્યું કે-“હે સેમ્ય ! તમે સર્વ જનને વહાલા છે. તેથી તમારું અમે શું અતિથિપણું કરીએ?” તે સાંભળી બે હાથ જેડી તે બ્રાહ્મણ બેલ્યો કે-“હે ભગવાન! મને દષ્ટિવાદ આપી મારા પર કૃપા કરે.” સૂરિ બોલ્યા- “બહુ સારૂં, બહુ સારું, તારે મને રથ
