________________
( ૨૩૦ )
ધર્મરત્ન પ્રકરણ.
શું થાય ? તે કહે છે—ગુણની સ’પત્તિએ કરીને એટલે સદ્ગુણની વિભૂતિએ કરીને દરિદ્ર એટલે રહિત હાય તેા તે ગીતાર્થીએ ગુરૂકુળવાસના કહેલા ફળને આપના૨ માનેલે નથી. માટે નિર્ગુણુ ગુરૂ સેવવા નહીં એ આ ગાથાના તાત્પર્યાર્થ છે. ૧૩૦
અહીં વિનયપૂર્વક કાઇ શિષ્ય પ્રશ્ન કરે છે કે પ્રમત્ત ગુણસ્થાને રહેલા સાધુએ ( ગુરૂએ ) ને વિષે સર્વ ગુણ્ણાની સંપત્તિ તે। દુર્લભ છે. કેમકે કાઇ ગુરૂ કાઇનાથી કાઇક ગુણે કરીને હીન હેાય છતાં બીજા ગુણે કરીને અધિક પણ હાય છે. એવી રીતે તરતમપણાએ કરીને અનેક પ્રકારના ગુરૂએ જોવામાં આવે છે, અને તેમની સામાચારીએ પણ વિવિધ પ્રકારનીજ હાય છે. તે તેમાં કયા ગુરૂના અમારે આશ્રય કરવા ? અને કાના ન કરવા ? એમ વિચારતાં અમારૂં મન દોલાયમાન થાય છે. તેથી અમારે શું કરવું ઉચિત છે ?
આ પ્રશ્ન ઉપર ગુરૂ જવાબ આપે છેઃ
मूलगुणसंपउत्तो, न दोसलवजोग इमो हे । महुरोवक्कम पुरा, पवत्तियन्वो जहुत्तम्मि ।। १३१ ॥
મૂલા—જો આ ગુરૂ મૂળ ગુણે કરીને સહિત હાય તા તે ઢાખના લવના યોગથી ત્યાગ કરવા લાયક નથી. પરંતુ સુંદર ઉપાયવડે કરીને તેને ફરીથી યથાક્ત અનુષ્ઠાનને વિષે પ્રવર્તાવવા.
ટીકા -મૂળ ગુણુ એટલે પાંચ મહાવ્રતા અથવા છ વ્રત, છે કાય વિગેરે અઢાર જાણવા. તે મૂળ ગુણેાવડે સમ્યક્ એટલે સદ્બધ પૂર્ણાંક પ્રકર્ષે કરીને એટલે ઉદ્યમના અતિશયે કરીને યુકત એટલે સ હિત એવા ગુરૂ દાલવના યાગથી એટલે થાડા દોષના સ ંબંધથી ત્યાગ કરવા લાયક નથી. તે વિષે આગમમાં કહ્યું છે કે-“ જેઓ ગુરૂને માંદા
