________________
ભાવશ્રાવકના બીજા લક્ષણ ઉપર મહાશતકની સ્થા. (૧૦૧) આવું કઈ અનુષ્ઠાન શા માટે કરે છે? આ તમારું શરીરકેમળ અને સુખમાં લાલન કરાયેલું છે. તેથી પૂર્વે કરેલા ધર્મનું ફળ ભેગ. અંત:કરણથી રાગવાળી અને તમારી દાસીપણાને પામેલી મને રાંકડીને તિરસ્કાર ન કરે.” આ પ્રમાણે તેના કરેલા ઉપસર્ગો તેણે નિશ્ચળ ચિત્તથી સહન કર્યો. અને અનુક્રમે અગ્યારે શ્રાવક પ્રતિમાઓ તેણે વહન કરી. પછી અવસર જાણીને તેણે અનશન ગ્રહણ કર્યું. શુભ ભાવનામાં તત્પર થયેલા તેને કર્મના ક્ષપશમને લીધે અવધિજ્ઞાન ઉત્પન્ન થયું. તેથી તે પૂર્વદિશાએ લવણસમુદ્રમાં હજાર જન સુધી જાણવા જેવા લાગે, એજ રીતે દક્ષિણ અને પશ્ચિમ દિશાએ પણ તેને તેટલું જ જ્ઞાન થયું, તથા ઉત્તર દિશામાં ક્ષુલ્લ હિમવાન વર્ષધર પર્વત સુધીના પદાર્થોને જાણવા જેવા લાગ્યો. નીચે રત્નપ્રભા નામની પહેલી નરકના લેલુય નામના નરકાવાસા સુધી જાણવા જેવા લાગ્યો. ત્યારપછી એકદા તે પાપિષ્ટ રેવતી મદિરાપાનથી મદોન્મત્ત થઈ ફરીથી ઉપસર્ગ કરવા આવી. તે જોઈ મહાશતકે વિચાર્યું કે- આ આવી કેમ થઈ છે? એવો વિતર્ક કરી તેણે
અવધિજ્ઞાનનો ઉપયોગ આપે. તેથી તેણે તેણીનું સમગ્ર ચરિત્ર જાણ્યું, અને તે મરીને નરકે જશે તે પણ જાણયું. તે જોઈ તેણે રેવતીને કહ્યું કે–“હે પાપણી ! હજી કેટલું પાપ ઉપાર્જન કરવું છે ? તું સાત રાત્રીને અંતે અલસયના વ્યાધિની પીડાથી મરીને લેલુય નામના નરકમાં જવાની છે. તે સાંભળી રેવતીનો મદ ઉતરી ગયો, મરણના ભયથી તે અત્યંત વ્યાકુળ થઈ, અને “આજે આ મહાશતક મારાપર અત્યંત ગુસ્સે થયો છે.’ એમ ધારી આર્તધ્યાનમાં મગ્ન થઈ પિતાને ઘેર ગઈ. તે દિવસે ભગવાન શ્રી મહાવીર સ્વામી તેજ નગરના ઉદ્યાનમાં પધાર્યા હતા. તેણે ગતમસ્વામીને આજ્ઞા કરી કે-“હે ગતમ! તું મહાશતક શ્રાવકની પાસે જઈ તેને કહે કે શ્રાવકને સત્ય છતાં પણ અન્યને પીડા કરનારૂં વચન બોલવું યોગ્ય નથી. તેમાં પણ ઉત્તમ
૧ અલશિયાનો વ્યાધિ-શરીરમાં જીવડા પડે તે.
