________________
ત્યાં તો ઘાયલનાં સિસકાર વચ્ચે પાયલના સંગીત રેલાય, એવો અવાજ આવ્યો : પધારો, રાજકુમાર ! ગભરાઈ કેમ ગયા? હું કંઈ ભૂત નથી તમે જેને મળવા આવ્યા છો, એ જ હું પ્રિયદર્શના છું.
ભયથી બાવરો બની ગયેલો સૌંદર્યસેન આ મધુર-રણકાર સાંભળીને કંઈક સ્વસ્થ બન્યો. એણે આંખ ખોલી, તો પોતાની સામે એક હાડપિંજર ઉભું હોય, એવું લાગ્યું, પણ એને હાડપિંજર કેમ કહેવાય? મધુર-રણકાર એમાંથી જ આવ્યો હતો !
સૌંદર્યસેનને થયું કે, પોતાની આંખ પોતાને દગો તો નથી દેતી ને? શું હું ધૂતાઈ તો નથી રહ્યો ને? રે ! હજી થોડા જ દિવસ પહેલાં તો આ દેહ પર મેં હાસ્ય, હર્ષ અને હેતની હૃદયંગમ-હરિયાળી હિલોળા લેતી ભાળી હતી અને અત્યારે તો અહીં જાણે હુતાત્માનું હાડપિંજર હાહાકાર મચાવી રહ્યું છે. અવલોકન દ્વારા અભયનો સંદેશો મળતાં જ સૌંદર્યસેન એ મહેલમાં પેઠો. પ્રિયદર્શનાનો પલટાઈ ગયેલો દેહ, એની સામે સણસણતા સવાલોની સૃષ્ટિ સરજી રહ્યો હતો.
આંખો ઉડી ઉતરી ગઈ હતી. હાથ સોટીની જેમ સૂકાઈ ગયા હતા. ગાલમાં બખોલ હતી. પેટમાં ખાડો હતો. છાતીના ફેફસા ઉપસી આવેલા હતા. પગ પાતળા પડી ગયેલા હતા. જાણે નર્યું હાડપિંજર જ જોઈ લો ! સચેતન હાડપિંજર !
પ્રિયદર્શનાને, હાડપિંજર શી પ્રિયદર્શનાને જોઈને સૌંદર્યસેન શૂન્યમનસ્ક થઈ ગયો. વાતાવરણમાં અકળાવનારી એકલતા છવાતી ચાલી. ગંભીરતાનો પડદો ઉંચકતા પ્રિયદર્શના બોલી :
“રાજકુમાર ! હજીય આપ શંકાની શૂલથી કેમ પીડાઈ રહ્યા છો? હું એ જ પ્રિયદર્શના છું.”
“ક્યાં એ સૌંદર્ય-છલબલતું શરીર ! જે શરીરની શોભાએ મારામાં વિકારનાં વંટોળ જગવ્યા ! ને ક્યાં આ સ... ચે... ત... ન...”
૫૬ -
-
~
~~
~ સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૫
