________________
એ બેટો ભવિષ્યમાં મારવાડ તરફ મીટ માંડવાનું જ ભૂલી જાય ! આ સંગ્રામ સતની સુરક્ષાનો છે. આ જંગ જિંદાદિલી અને જંવામર્દીનો છે. આ યુદ્ધ શુદ્ધ/શુભની જાળવણીનું છે. માટે આપણે જરાક ઉદાસીનતા દાખવીશું, તોય આ ધર્મ-ધરતીના ધાવણ લજવાશે. અજમેરને આંતરવા હું કેસરિયા કરીને ઝંપલાવવા જઈ રહ્યો છું મારા પગલે પગલે શૂરાઓ અને વીરાઓ ચાલ્યા આવે !”
રણ ઝાલરી વાગી ચૂકી. યુદ્ધનો એ નાદ સાંભળીને વિરાઓની વણઝાર કોસાણાની કેડીએ ચાલી નીકળી. કેસરિયા વાઘા સમજીને જતા એ વીરોને, જોધપુરની મા-બહેનોએ કંકુ-ચાંલ્લો કરીને વધાવ્યા ને વિદાય આપી. આળસ મરડીને બેઠા થતા યુદ્ધમેદાનની ભાળ માળતા જ સૂબેદાર-મલુપ્તાની સેનામાં ભાગદોડ મચી ગઈ. એ ભાગદોડ બિલાડના મારકણા-મહોરામાંથી બચાવા આડેધડ દોડતા ઉંદર જેવી જ સાબિત થઈ. જોધાણાના જોદ્ધાઓ ચારે બાજુથી એ રીતે ધસી આવ્યા કે, અજમેરની સંપૂર્ણ સેના એ ધસારા વચ્ચે કેદી બની ગઈ. સૂબેદાર મલ્લુખાએ તીક્ષ્ણ નજરે જોઈને વિચાર્યું કે, હવે આ નાકાબંધીમાંથી છટકવું અશક્ય છે. એથી સ્વમાનભેર સંગ્રામ ખેલ્યા વિના મરી જવામાં મજા શી આવે ? મલુખાંએ સેનામાં છવાઈ ગયેલી હતાશાને હઠાવી દેવા એક હાક મારી :
અજમેરી યોદ્ધાઓ ડરવાની જરૂર નથી. મીર ઘડુલો આપણી મોટામાં મોટી મૂડી છે. આપણા બળ સામે આ જોધાણાનું જોર જ શું છે? ભય જ માણસને માયકાંગલો બનાવે છે. નિર્ભયતા જ મોટું બળ છે. માટે તલવાર તાણીને ઉભા થઈ જાવ ! આવું ધિંગાણું ફરી ક્યારે ખેલવા મળશે. આમ છૂપી રીતે ધસી આવેલા બાયલા-જોધાણાઓ સામે તલવાર તાણતા જો કે આપણને શરમ આવે છે. પણ જ્યારે એમણે સામે પગલે આવીને આપણી સેનાના સૂતેલા સિંહની કેસર્સ ખેંચવાનું
સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૫
———
- ૧૧૫
