________________
વજીરને મનોમન લાગ્યું કે, સંપત્તિના ઢગલાનો સ્વામી ઘણીવાર સાવ ગરીબ હોય છે, એ આનું નામ ! અંતઃપુરમાં આટઆટલી રૂપરાણીઓ પડી છે. તોય આમનું મન માતરના સત્રસાલ પાસે ભીખનું ચપ્પણિયું લંબાવતા શરમાતું કેમ નહિ હોય ! એમણે કહ્યું :
બાદશાહ ! આપના આ આકાશી સ્વપ્નને નીચે ઉતારવું એ કંઈ સહેલી વાત નથી ! આસમાનના તારા હજી નીચે ઉતારી શકાય, પણ રજપૂતાઈના રંગ જાળવવા જેમણે આપની આણ સ્વીકારી નથી, એ સત્રસાલની દીકરીને કઈ રીતે બેગમ બનાવી શકાય ? જે મર્દાનગી માતરને પણ આપના હવાલે કરવા રાજી નથી, એ મર્દાનગી પોતાની દીકરી આપને સોપે, એ શક્ય જ નથી ! માટે આ વિષયમાં કોઈ પણ પગલું ભરતા પૂર્વે સો ગળણે ગળીને નિર્ણય લેવાની વિનંતી છે.'
વજીરની આ વાત વિચારવા જેવી હતી, પણ અહમદશાહની રઢ તો એક એ જ હતી કે, ગમે તે ભોગે સૌંદર્યથી સુવાસિત એ ફૂલની પરાગ મારે પીવી જ છે ! જ્યાં સુધી એની સુવાસ હું માણી નહિ શકું, ત્યાં સુધી મને શાંતિ આપવા કોઈ સમર્થ નીવડી શકવાનું જ નથી !
અહમદશાહનો આવો અટંકી-નિર્ણય જોઈને વજીરે દુભાતા-દિલે અંતે એક ઉપાય દર્શાવતા કહ્યું કે, આપ એકવાર માનભેર સત્રસાલને આમંત્રો, પછી દાણો દાબી જોઈને જે પાકો નિર્ણય લેવો હોય, એ લેજો. બાકી મનના આ મનસૂબાને હર કોઈની આગળ વ્યક્ત ન કરતા. દીવાલને પણ કાન હોય છે. આ વાતની ગંધ જો માતર પહોંચી ગઈ, તો સત્રસાલ અહીં આવશે જ નહીં !
અહમદશાહને આ રસ્તો ગમ્યો. એમને થયું કે, સત્રસાલ એકવાર અહીં આવી જાય, પછી એમને મનાવવા એ કંઈ બહુ મોટી વાત નથી. પ્રીતિથી કદાચ એ નહિ માને. તો ભીતિથી તો માની જ જશે !
એક શાહીદૂત માતર જવા રવાના થયો. બહુ મીઠા શબ્દોમાં સત્રસાલને અમદાવાદ પધારવાની વિનંતી કરતો પત્ર એની સાથે હતો.
-~ ~ સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૫
