________________
સત્રસાલે સહજભાવે સંતાનોના નામ જણાવતા કહ્યું : બેં દીકરાના નામ વિક્રમસિંહ અને અજિતસિંહ છે અને દીકરી રૂપસુંદરીના નામે ઓળખાય છે.
બાદશાહને તો દીકરીની સાથે જ દિલ્લગી હતી.એથી એ બોલી ઉઠ્યા: ઓહ ! જેવું નામ, એવા જ ગુણ ! સાંભળવા મુજબ એ રૂપરૂપના અંબાર સમી છે. એને કેટલા વર્ષ થયા છે ? એ પરણાવવા જોગી છે કે નહિ ?
આ પ્રશ્નમાં ડોકાતો વિકારભાવ પામી જઈને સત્રસાલે અહમદશાહને કહ્યું : આપણે તો નકામી વાતોમાં પડી ગયા ! જે અગત્યના કામ માટે મને યાદ કર્યો, એ અંગે તો આપે હજી હરફ પણ ઉચ્ચાર્યો નથી ! ફરમાવો, શા માટે મને યાદ કર્યો ?
અહમદશાહે લજ્જા-શરમને ઘોળીને પી જતા કહ્યું : અગત્યના કાર્યની ભૂમિકા રચવા જ તો આ વાતો થઈ રહી છે. હું એટલું જાણવા માંગું છુ કે, રૂપસુંદરી કન્યા છે કે કેમ ? એ જો કન્યા હોય અને કોઈના ઘરની શોભા સજાવવા એને આપવાની જ હોય, તો એને તમે મને આપવા રાજી છો કે નહિ ? આ જ મારું મહત્વનું કાર્ય છે.
સત્રસાલની રજપૂતાઈ પુણ્ય પ્રકોપ ઠાલવવા થનગની ઉઠી. એમણે લાલચોળ બનીને કહ્યું : આવી મને ખબર હોત, તો હું અહીં આવત જ નહિ ! લાલ અક્ષરે નોંધી લો કે, હું સીસોદિયા-વંશનો રજપૂત છું. માતરને પણ આપની આણ નીચે મૂકવું ન પડે, એ માટે હું ઝઝૂમ્યો છું. તો મારી સગી દીકરીને આપને સોંપવાનું તો મારે માટે સ્વપ્નેય શક્ય હોઈ શકે ખરું ? માતરની ભૂમિ કરતાય દીકરીની ગૌરવ-રક્ષા મારા માટે વધુ મહત્ત્વની છે. મારી દીકરીને હજી કદાચ હું રખડતા કોઈ રજપૂત સાથે ય હર્ષભેર પરણાવીશ ! પણ એને ગુજરાતના ઈશ્વર એવા મુસ્લિમ રાજવી સાથે રડતા રડતાય પનારે નહિ પાડું !
સંસ્કૃતિની રસધાર : ભાગ-૫
૯૪
