________________
( ૫૩ ). ક્યાં હશે?” નાસિકા ઉપર દષ્ટિ રાખી એકચિત્તે વિચારને રેતી બેઠી. પણ દષ્ટિ ક્ષણમાં આસપાસ નજર કરવાનું ચુકતી નહી. મનમાં સુક્ષમ રીતે ઉદભવતા વિચારને વેગ પ્રબળ હતે. એક વિચારને રેકે તે બીજો આવે, બીજાને કાઢવા પ્રયત્ન કરે ત્યાં વળી ત્રીજે તૈયાર હતે. “બન્યું ! એકને કાઢીયે ત્યાં બીજો આવે છે કે એને તેડાવે છે. નકામા અણુતેડ્યા આવે છે.”
એ બાળા ફરીને દઢ મન કરીને બેઠી. પાતાળમાં રહેલા શેષનાગનું આસન ડોલાવવા મથતી હોય કે શકેંદ્રનું સિંહાસન ચલાયમાન કરવા ઈચ્છતી હોય, છતાં ધ્યાનમાં એક વ્યકિત સુક્ષ્મસ્વરૂપે એની નજર સામે આવીને ખડી થતી. એને જોઈને એના હૈયામાં ઘણું થતું. શું થતું એને એ પણ સમજતી નહોતી. છતાં એની તરફ પક્ષપાત તે જરૂર થતે હૈયાના ઉંડાણમાં રહેલું કેઈ છૂપું તત્વ એનામાં એકાગ્ર થઈ જતું. ચિત્ત તે એક કામદેવ સમી મદનમુર્તિને નિહાળી નિહાળી એ સુક્ષ્મ
સ્વરૂપમાં જ સમાઈ જતું. ધ્યાનમાં રહેલું મસ્તક પણ એ વિરવરને મધુરાસ્મિત-હાસ્યથી વધાવતું “આ તીરમારી મારા પ્રાણ બચાવનાર તરૂણ! પધારો! મારું અંતરનું સ્વાગત સ્વીકારે!”
પ્રત્યુત્તરમાં એ પુષ્પધન્વાસમી વરમુનિ મૃદુ મૃદુ હસી ઉઠતી. આહ એ મુર્તિમાં શું ચિત્તની એકાગ્રતા હતી ! પ્રિય મુર્તિના એક ધ્યાનમાં બાળા બાહ્ય દષ્ટિને ભૂલી ગઈ હતી. બહાર શું થતું હતું એ પણ સરલા વિસરી ગઈ..
