________________
સામે વાત કરતી વિશિષ્ઠા માંડ પહોર રાત વીત્યે છુટી પડી. સંસારના સુખની પ્રથમ રાત્રીને અનુભવ લેવાને એ હૈયું એટલું તે અધીરૂં હતું કે આ પાડેશીઓની ભલામાંથી ક્યારે છુટાય ! આખરે બધી સ્ત્રી ગઈ એટલે વિશિષ્ટાએ સુવાની તૈયારી કરી, પણ એને પતિ હજી બહારથી આવ્યું ન હતું. જેથી દીપક ધીમે રાખી સ્વામીની રાહ જોતી વિશિષ્ઠાના મનમાં અનેક સંકલ્પ થતા હતા.
એટલામાં એને સ્વામી વિશ્વછત આવી પહોંને બાર ખખડાવ્યું.એ સાથે એના હૈયામાં પણ ધબકારા થવા લાગ્યા. શ્વાસ ઉપર શ્વાસ લેવા લાગી. ધડકતે હૈયે એણે બારણું ઉઘાડયું. સ્વામી અંદર આવ્યા એટલે વિશિષ્ટાએ બારણું બંધ કરીને સાંકળ વાસી દઈ પતિની પાછળ એ ઉપર આવી. વિશ્વજીત કપડાં ઉતારી પાસે પડેલા એક આસન ઉપર બેઠે, ધડકતે હે વિશિષ્ઠા પતિથી દુર ઘુંઘટપટમાં પિતાનું મુખ છુપાવતી ઉભી રહી.
બને વર-વહુ હતાં છતાં એકનું હૈયું આશામાં ઉછાળા મારતું હતું અને બીજાના હૈયામાં વૈરાગ્યને રંગ હતે. વિશ્વછતે જાણ્યું કે મારે હવે એને સમજાવીને આ ઘરને ભાર ભળાવી દેવો જોઈએ. આ માયાના બંધનથી મારે દુર થવું જોઈએ. “વિશિષ્ટા! તારી લાજ શરમ તું દુર કર અને હું જે વાત કહું તે ધ્યાન રાખીને સાંભળ?”
એનું કહેવું વિશિષ્ઠા જાણે સાંભળતી ન હોય એમ મન
