________________
(૧૧) મહારાજના શબ્દો એ રાજપુતાણીના હૃદયમાં આરપાર, ઉતરી ગયા.
ઠીક છે મહારાજ અમે વિચાર કરશું.”ટૂંકમાં પતાવ્યું.
વિચારવાનું શું છે ? હું હવે ઘરે જ નથી આવવાને. સુરપાલે વચમાં કહ્યું.
પણ તું ઘરે તે ચાલ! તારા મરજી હશે તે તને રજા આપશું ભાઈ? પછી કાંઈ?” માતાએ પહેલીવાર હા ભણી સુરપાલનું મન મનાવ્યું એને ઘેર તેડી લાવી.
એ દિવસ આ પસાર થઈ ગયે ને વધામણાં દેતી નિશા આવી પહોંચી. બે પહોર રાત્રી વહી ગઈ છે તેવામાં એક મકાનમાં બે પુરૂષે કંઈ ગુસપુસ વાત કરતા ઉભા છે. કંઈક નિશ્ચય કરી એક ઓરડામાં આવ્યા ત્યાં એક બાલક ભરનિદ્રામાં હતું એની પાસે ધીમે કદમે આવી એક પુરૂષે એને આસ્તેથી ઉપાડ. ઓરડામાંથી એ બે પુરૂષ બહાર આવ્યા એટલામા એ બાળક તરતજ જાગી ગયો. ને જમીન ઉપર કુદી પડશે. ઝીણા દીપકના મંદમંદ પ્રકાશમાં એણે આ બન્ને પરિચિત મુર્તિઓ જોઈ. પિતાના લોચન એમની તરફ કરાવ્યાં.
બાપાછ? કેણ છે આ? આપણે ગોર તે નહીં?”
“હા, બેટા! એજ એ પોતે એક પુરૂષ જે એને પિતા હતે એણે કહ્યું. એની સાથે બીજે પુરૂષ તે શિવશંકર તે હતે.
