________________
(૨૧૫) “એટલે?”
“તમારૂં સોંદર્ય જોઈ હું મેહ પામી છે. મહારાજ? મારી ઉપર પ્રસન્ન થઈ મારૂં સંતપ્ત હૈયું શાંત કરે ?”
“તું દેવી હું મનુષ્ય! તારો ને મારે મેળ કેમ મલે ?”
શા માટે ન મળે? જુઓને ભેગને યોગ્ય મારૂ લાવણ્ય તમારે પ્રેમ છતવા કેવું અધિરૂં છે !”
બેશક આવું અથાગ સંદર્ય મેં આજેજ જોયું છે? એ રૂપનું પાન કરતાં મારું ભાન પણ મેં ખયું છે! આહ! શું અજબ સ્વરૂપ ?”
એકાંત હતી, શાંતિ હતી, રાત્રિનો બીજો પ્રહર શરૂ થઈ ચુક્યું હતું. એક દેવબાળા હતી બીજે મનુષેત્તમ હતા. - ગની કળામાં બન્ને રસીક હતાં. પુષ્પધવાના અમોધ શસ્ત્રોના ઘા બન્નેને લાગેલા હતા. હેયાં એકબીજાને ભેટવા ઉછળી રહ્યાં હતાં. એકાંતનો લાભ મેળવી અંતરમાં થતાધબકારાથી એ શરીર કંપી રહ્યાં હતાં. અરસપરસ હૈયાં ભેટવાને એકબીજાને પ્રેરણા કરી રહ્યાં હતાં. પળે પળે મન્મથના આવેશમાં બાહ્યાજ્ઞાન ભુલાતું ને ભુસાતું, મન્મથે કયારનાં દર્શન માત્રથી હૈયાં વાવ્યાં હતાં. એ અધિરે રાજા મંદમંદ હાસ્ય કરતે બિચ્છાનેથી ઉભે થયે. દેવબાળા એ હાસ્ય જીલવા ધડકતે હૈયે આતુર હતી. “પ્રાણપ્રિયે ! સંસારમાં એનું જ જીવ્યું ધન્ય છે કે જેણે તારા અધરોષનું પાન કરતાં પોતાના વિશાળ હૈયા ઉપર તને સ્થાન આપ્યું હશે.”
