________________
( ૧૨૫ )
ના
પણ અત્યારે સાવ નંખાઇ ગયુ હતુ. એ પ્રચંડ શક્તિ અત્યારે તા ક્ષીણ થઇ ગઇ હતી. ગ કરતુ એ વદન, એમાંથી આજે ક્ષીણુ સ્વરથી પણ માંડ માંડ શબ્દો નીકળી શકતા, એ સ્નાયુઓની ગતિ માં પડી ગઇ હતી. ખુદ મહારાજે પાતે પણ જીંદગીથી હાથ ધેાઈ નાખ્યા હતા. મૃત્યુની રાહ જોતા એ માત્ર દુ:ખ સહન કરતા હતા. એમને માત્ર એકજ ઇચ્છા હતી કે છેલ્લાં છેલ્લાં કાઇરીતે પુત્રનું દન થાય ! બધાને લાગ્યુ કે મહારાજના જીવ રાજકુમારમાં ભરાઇ રહ્યો છે. જેથી રાજકુમાર હવે ઝટ કયારે આવે એ સમયની ઘણીજ આતુરતાથી રાહ જોવાતી.
પ્રતિક્ષણ રાજકુમારનીજ ઝંખના કરતા મહારાજ પ્રધાન સાથે મ ંઢ શબ્દોથી વાત કરતા હતા. પણ એ મદસ્વર મેલવા જેટલી પણ શક્તિ નહાતી એથી એમને અતિશય મુંઝવણ થઈ આવી. તરતજ રાજવૈદ્યે નાડ હાથ લઈ વળી દવાનું ટીપું માંમાં નાખ્યું. “ મહારાજ ? આપ ખેલવાના શ્રમ ન ા ? ખેલત્રાના પરિશ્રમની આપને બહુ મહેનત પડે છે. પ્રભુ ઉપર આસ્થા રાખો. એનુ જ નામ હૃદયમાં યાદ કરે.” રાજવૈદ્યે સલાહ આપી.
એવીજ ભય ંકર સ્થિતિમાં વળી એ દિવસ પસાર થઇ ગયા. છતાં મહારાજના જીવ જાય નહી. આખરે એ સમય આવી પહોંચ્યા. આમકુમાર પ્રધાન સહીત આવી પિતાના ચરણમાં પડ. પિતાની આવી ભયંકર સ્થિતિ જોઇ એ રડી
