________________
(૧૨૪) છે શું એ ખંત અને મહેનત બધી વ્યર્થ જશે !” પ્રધાને આશ્વાસન આપ્યું.
“બેશક એમજ થશે. તે એક દવા કરવી જોઈએ બાકી જેની આયુષ્ય દેરી તુટી એને સાંધવાને કહ્યું
સમર્થ છે?”
મહારાજ કનેજરાજ મૃત્યુના બિછાને સુતા હતા, દવા કરીને રાજ્યોએ પણ હાથ ધોઈ નાખ્યા હતા. દૂર દેશના વૈદ્યો પણ ઈલાજ કરવાને હતાશ થયા. વ્યાધિની અસહ્ય પીડાથી મહારાજને બહુ દુઃખ થતું. પ્રધાને, રાજ્યો એના સામતે અને ભાયાતે કનેજરાજની સ્થિતિનું અવેલેકન કરતા પ્લાન મુખે દિવાનખાનામાં બેઠેલા હતા. બીજી તરફ રાણીએ દાસી વગેરે પડદામાં આતુર નયનેએ મહારાજને સારું થાય એની રાહ જોતી હતી. અત્યારે શાંત અને કરૂણા રસની છાયા છવાઈ હતી. સર્વેના મનમાં તે હતું કે મહારાજ આ મંદવાડમાંથી હવે ઉઠી શકશે નહી. છતાં મનુષ્યની આશાએ બળવાન છે. છેલ્લો શ્વાસોશ્વાસ ચાલતે હોય ત્યાં લગી આશાવાદીનું આશાબંધન તુટતું નથી પણ એ હજારે કે લાખો આશાના હિંદળે ઝુલી રહેલા એની વિધાતાને ઓછીજ પરવા છે? એતે પોતાનું કામ નિયમિતપણે કર્યોજ જાય છે.
કેટલાય દિવસે આવી રીતે વ્યાધિમાં પસાર થયેલા હોવાથી કને જરાજનું પહાડ જેવું એક દિવસનું પ્રચંડ શરીર
