________________
(૨૦)
અવસરના લાભ લઇ કનેાજરાજ ત્યાંથી ખસી ગયા. ઝટપટ રાજદ્વાર આગળ આવ્યા. દ્વારપાળ માટે પુરૂષ ધારી અને નમ્યા. રાજાએ એક કકણુ રાજાની માનિતી વારાંગનાને આપેલું બીજી આકી રહેલું સુવર્ણ કંકણ એણે દ્વારપાલને આપી દીધુ. બન્ને કકણા પેાતાના નામથી મુદ્રિત હતાં. નગરના દરવાજાથી અહાર નિકળીને પેાતાને માટે તૈયાર રહેલી શીઘ્ર વેગવાલી સાંઢણી ઉપર સ્વાર થઈ સ્વદેશને મારવાને થઈ ગયા. જોજન જોજનને અંતરે સાંઢણીયા તૈયાર રખાવી હતી. પવનની માફક હુંકારતા અને એક પછી બીજી બદલતા રાજા એ પ્રહરમાં તા ધમ રાજની હદ ઉલંધી ગયા.
એ પ્રહરપર્યંત ગુરૂની વાણીવિલાસમાં મગ્ન થયેલેા રાજા અચાનક જબકયા. એણે ગુરૂ સામેથી સહસા સ્થગીધર તરફ નજર કરી પણ એતા પૃથ્વીના પડમાં સમાઇ ગયા. “પ્રભુ ! સ્થગીધર કર્યાં ?” રાજાએ સહસા પૂછ્યુ.
લગભગ એ પ્રહર વહી ગયા હેાવાથી ખુલાસા કરવામાં ગુરૂને કાંઈ અનુચિત જણાયું નહી. “રાજન્ ! એ સ્થગીધર કાણુ હતા એ તમે સમજ્યા કે ?”
રાજા આશ્ચય પામ્યા. એના હૈયામાં ધ્રાસકા પડયા એને લાગ્યું કે આ છુપા ભેદથી પાતે ઠગાઇ ગયા હતા. ઉત્સુક હૈયે પૂછ્યું. “ભગવન્ ? એ સ્થગીધર તે કાણુ ?”
સૂરિવર મંદ હસ્યા. “એ સ્થગીધર તે કનેાજરાજ પાતેજ ?
,,
રાજન
