________________
( ૨૫૨ )
તે બધી કનેાજરાજના દરબારમાં પ્રગટ કરી, કનાજરાજ બહુજ ખુશી થયા. સૂરિવર આ અભિનય કળા સમયે પણ પુસ્તકમાં નજર રાખીને બેઠા હતા. કેટલીક વારે આખમાં ઝાંખ આવવાથી એમણે નૃત્યકીની તરફ નજર કરી.
“
કનેાજરાજનું ધ્યાન પણ તે તરફ ગયું. એના મનમાં વિચાર થયા કે “ સિદ્ધાન્તના પારને પામેલા ને મન, વચનને કાયાના યેાગે કરીને યુક્ત એવા સમર્થ યાગીએ પણ સુંદર રમણીયાના હાવ ભાવમાં લાભાઈ જાય, એ આજે પ્રત્યક્ષ જોયુ. ત્યાગની પરાકાષ્ઠાએ પહોંચેલા મારા મિત્ર પણ આ રમણુને યાગ્ય રમણીમાં નૃત્યકીમાં આકર્ષાયા છે. તે આ નૃત્યકીને રાતના એમની પાસે માકલવી. ” રાજાએ એ પ્રમાણે મનમાં સંકલ્પ કરી રાજ સભા બરખાસ્ત કરી.
નૃત્યકીને પણ ખાનગીમાં ખેલાવીને સુરિવરની પાસે જવા માટે રાજાએ જણાવ્યુ, તે મુજખ એણે રાજાની વાત અંગીકાર કરી, ત્યાંથી વિદાય થઇ ગઈ.
સમય મધ્ય રાત્રીનો થવા આવ્યા છે. જગતમાં અદ્ભૂત શાંતિ છવાઈ રહી છે. અપનિદ્રાળુ જનો પણ અત્યારે નિદ્રાદેવીના ખાળે પાઢેલા હતા. તેવીજ રીતે સરવર પણ પોતાના સ્થાનકે શાંત નિદ્રામાં હતા. તે સમયે એમને જણાયુ કે કોઈ સ્ત્રી પાતાના કામલ કરથી એમના પગ દાબી રહી છે. એવું એ કામલ કરસ્પ ઉપરથી જાણ્યુ. તરતજ સાવધાન થઈ એકદમ બેઠા થઈ ગયા. “ અરે અત્યારે આ સમયે આવેલી તુ કાણુ છે ?”
