________________
- એને સાસરામાં સાસુ-સસરે નહાતાં. હતે ફક્ત એને વર વિશ્વજીત બ્રાહ્મણ ! એ વિદ્વાન હતા છતાં વૈરાગી જે જખાતે લગ્ન કરતાં તે ક્ય, પણ હવે એને પસ્તાવથ. વિશિષ્ઠા સાસરે રહે કે પિયર, એની એને પરવા જરા ઓછી હતી. ધીરે ધીરે એ વૈરાગી પુરૂષની તપ કરવાની ઈચ્છા પ્રબળ થવા લાગી, જગત એને મિથ્યા લાગવા માંડયું, સંસારની માયાના પાસમાં અંધાવા કરતાં અરણ્યમાં જઈ તપ કરીને મનુષ્યભવની સાર્થકતા કેમનકરવી? ઉમ્મરમાં પણ લગભગ એ જૈવનવય વટાવી ગયે હેવાથી એને વૈરાગ્ય વૃદ્ધિ પામવા લાગ્યો. અને દિવસ જતાં એ ભાવના વિશ્વજીતની દ્રઢ થતી ગઈ, જેમ બને તેમ તાકીદે સંસારની ફાંસમાંથી નિકળવાને એ આતુર થઈ રહ્યો. એને વિચાર થયો કે જતાં પહેલાં એકવાર વિશિષ્ઠાની રજા લેવી. આ ઘરમાં રહેલે કંઈપણ સરસામાન, માલ મિલક્ત એને સપી આપણે ચાલ્યા જવું.
અભિનવ આશાના હિંદળે ઝુલતી વિશિષ્ઠાને એના માતપિતાએ પોતાની શક્તિ પ્રમાણે કરીયાવર કરી રૂતુસ્નાન પછી સાસરે વળાવી. આણું વળીને આશાભરી બાળા સાસરે આવી. આજે એના હદયમાં કંઈ ભાવ ભર્યા હતા. વનના તેફાનથી એનું લેાહી જેસબંધ ફરવા લાગ્યું. એ સ્નાયુઓ બધા વિકસ્વર થયા હતા. કેમ બોલવું! કેવી રીતે ચાલવું! વગેરે સાહેલીના શીખવ્યા એ પાઠ યાદ કરવા લાગી. .
ઘરના કામકાજથી પરવારી આડોશી પાડોશીનાં બિરાં
