________________
(૨૩૩) એ સર્વની આગળ વધી ગયે. થોડા વર્ષોમાં. એણે ગુરૂ પાસે જેટલી વિદ્યા હતી એ બધી શીખી લીધી. બાલ્યાવસ્થામાં જ એ શંકર ભણીને પંડિત થયે. વિદ્વાનેને માનવાગ્યે થયે
શંકરનું મન કંઈક વૈરાગ્ય ભાવનાવાળું તેમજ વેદાંત મત ઉપર પરિપકવ આસ્થાવાળું હતું. વેદ પ્રત્યે એને અભિમાન હતું. દુનીયાને પિતાનું પાંડિત્ય બતાવા એની જીભ તરવરવા લાગી. વાદ કરીને બીજાને હરાવવા, પિતાની વિદ્વતાથી અન્યને ચકીત કરવા તેમજ પોતાની વિદ્વત્તાથી રાજાઓ અને અમીરે ઉપર પણ પિતાને પ્રભાવ પાડે એવી અનેક પ્રકારની મહત્વાકાંક્ષા એના હૃદયમાં ઉત્પન્ન થઈ. વેદાંત મતના આચાર્ય થઈ હજારે શિવે બનાવવા, મંદ પડી ગયેલા વેદ ધર્મની
જ્યોતિ સતેજ કરી દુનિયામાં એની પ્રતિષ્ઠા વધારવી, કેને એ તરફ આકર્ષવા, જેને અને હૈદ્ધોના અહિંસાના ફેલાવવાથી બંધ પડી ગયેલા યજ્ઞયાગો પાછા ચાલુ કરવા અને એ ધર્મોની જડ કાઢી નાખવી, આવી આવી અનેક પ્રકારની ઉત્કઠાઓ એના હદયમાં જન્મ પામી. એણે વિચાર્યું કે “આ બહું કયારે બની શકે છે કે હું સંન્યસ્ત થઉ ત્યારે ?”
- સંન્યાસી થવા માટે માતાની આજ્ઞાતે મેલવવી જોઈએ. માતાની આજ્ઞા મેલવીને કેઈ મહાપંડિત આચાર્ય કે સંન્યાસી હશે એને હું શિષ્ય થઈશ. મારી મહત્વાકાંક્ષાઓ હું પૂર્ણ કરીશ. પણ માતા રજા આપશે કે કેમ ? એ જરા વિચાર પડતી વાત છે. કોઈપણ યુક્તિથી માતાની રજા તે. લેવી જ જોઈએ. એને માટે કોઈ ઉપાય કરે જોઈએ ?
