________________
(૧૩) જરાજના વિદ્વાન પંડિતને પણ આશ્ચર્ય ઉત્પન્ન કરનારું થયું.
એ રસ ભર્યો ઉપદેશ પૂર્ણ થતાં રાજા બપ્પભટ્ટીજીને લઈને મહેલમાં ગયા અને પ્રજા આ રાજગુરૂ માટે અવનવા વિચારો કરતી વિખરાઈ. મહેલના વિશાળ દિવાનખાનામાં રાજા
ગુરૂને લઈને આવ્યા. રાજાની સાથે એમના પ્રધાને ભાયાતો, રાજ્ય માન્ય બ્રાહ્મણે પંડિત અને નગરના કેટલાક પ્રતિષ્ઠિત ગ્રહસ્થો હતા. “મિત્ર તમે આવ્યા તે સારૂ થયું. તમારા પસાથે હું રાજ્ય પામ્યું. મેં તમને કહ્યું તું કે હું રાજી થઈશ ત્યારે મારું રાજ્ય તમને આપી દઈશ. માટે આ રાજ્ય તમે જ ગ્રહણ કરે.” આમરાજાએ કહ્યું.
રાજાનાં વચન સાંભળીને બપ્પભટ્ટીજી હસ્યા. “મિત્ર? તમારું રાજ્ય તમે જ ભેગો ! એ રાજ્ય અમારે ન કપે? અમે તો સંસારને ત્યાગ કર્યો, ત્યારથી એ સર્વે બાહ્ય પરિગ્રહને પણ ત્યાગ કર્યો છે. હવે પાછા તમે ફરીને અમને એ બંધનમાં પાડવા ઈચ્છે છે શું !”
મિત્ર? અર્ધ રાજ્ય પણ ! તમે પણ મારી માફક સુખી થાઓ? તમારા ઉપકારના ઋણમાંથી મારે આત્મા. મુક્ત કરે!” રાજાએ ફરીને આગ્રહ કર્યો.
રાજન? હવે એવા આગ્રહથી સર્યું. અમે ત્યાગીએને રાજ્યનું શું પ્રયોજન હેય? અનેક દેથી ભરેલું એ. રાજ્ય અમને તે અધોગતિએજ લઈ જનારૂં થાય? અમારો. વિનાશ કરનારૂં થાય!”
