________________
( ૨૩૧ )
છતાં પણ આજે એના એકનાએક જીવનના આધાર સ્વરૂપ પુત્ર એના ત્યાગ કરીને સંન્યાસી થવા જતા હતા. વમાન કાળની વાતા સાથે ભૂળકાલની વાતાનુ સ્મરણ કરતાં વિશિષ્ઠાને પારાવાર દુ:ખ થતું હતું. છતે ધણીએ જેમ રંડાયેલી હતી તેમ એને લાગ્યું કે ‘ છતે પુત્ર પણ એ વધ્યા જેવી હતી. ’
=+=
પ્રકરણુ ૩૦.
પાપનું પ્રાયશ્ચિત.
નર્મદા નદીના કિનારા ઉપર સન્યાસીના એક આશ્રમ હતા. આજુબાજુ અનેક પ્રકારની વૃલતાએ, વનની કુદરતી સૌંદર્યતા અને એક બાજુએ વહ્યાં જતાં નર્મદાનાં અથાગ ઉડાં નીર એ આશ્રમની મનેાહરતામાં વધારો કરી રહ્યાં હતાં. એ પણ કુટિર સ્વચ્છ અને શાલિતી હતી. એના ચેાગાનમાં એક આચાર્ય જેવા સ્વામી એસતા. એની આજીમાજી બેઠેલા અનેક શિષ્ય સંન્યાસીઓને એ ધર્મ શાસ્ત્રનું અધ્યયન કરાવતા. એ આચાર્ય જગતમાં ગોવિંદ્રનાથને નામે આળખાતા'તા. પોતાનાથી બની શકે એટલું સન્યાસધર્મ નુ પાલન કરી, પોતાની વિદ્યા બીજાને આપી પાતા સમાન સમર્થ વિદ્વાન મનાવવા એ એના ઉદ્દેશ હતા. એ ઉદ્દેશ પાર પાડવા અને સ્વધર્મની વૃદ્ધિ કરવા એણે આ આશ્રમની સ્થાપના કરી હતી.
