________________
(૧૬) પ્રકરણ ૨૦ મું.
વધનકુંજર. પર્વતની એક એકાંત ગુફામાં અત્યારે એક પુરૂષ સંસા૨નાં સર્વે બંધને ક્ષણભર દૂર કરીને ચિતની એકાગ્રતાથી મંત્ર જાપ કરી રહ્યો છે. ગમે તેટલા દિવસે પસાર થાય, આ -નાશવંત શરીરનું ગમે તે થાય પણ પિતાનું જે સાધ્યબિંદુ છે તે જ્યાં સુધી સિદ્ધ ન થાય ત્યાં સુધી એણે ધ્યાનથી ચલાચમાન ન થવું એ નિશ્ચય કર્યો હતે. જીવ ઉપર આવી
ગયેલે મરણ માણસ જેમ મતની દરકાર ર્યા વગર પિતાના કર્તવ્યમાં એ રહે છે. તેવી રીતે આ પુરૂષ આજ કેટલાય દિવસ થયાં સરસ્વતીને પ્રસન્ન કરવા સરસ્વતીમંત્રને જપ કરતે એકાસને બેઠે હતે. એને અપૂર્વ નિશ્ચય કાંઈ સહેજમાં ડગી જાય એમ નહેતે.
દાન, શિયલ, તપ અને ભાવ એ ચારે વસ્તુઓની જયાં ઐકયતા હેય, અને એવી ઐક્યતાની અખંડ ધારા ચાલુ રહે ત્યારે એ આત્મબળ ગમે તેવા જગતના પડમાં છુપાએલી વસ્તુઓનું પણ આકર્ષણ કરવાને સમર્થ થાય છે. અરે એ આત્મબળ મુક્તિ જેવી ઉત્તમત્તમ રમણને વરવાને સમર્થ થાય તે પછી જગતની વસ્તુઓ એની તરફ આકર્ષાય એ તે સ્વાભાવિક છે. એક આસને બેસવાથી તેમજ તપ કરવાથી જગતના અને અભયદાન મળે, શિયલપણું એનું અખંડ
