________________
(૧૬) તારે મશાળ આવે છે કે નહી?” સુરપાલ દઢ આવાજે કહ્યું. “ના!”
બાપુ! એ છોકરો સાધુ થવા જ જન્મેલે છે. તમે એને રાખીને શું કરશે. મેં તે જોયું એ કદાપિ તમારા ઘરમાં રહેશે નહી. મારું માને તે એને રાજી ખુશીથી જે કરે તે કરવા ઘો? તમે રજા નહી આપે તે પણ એ તમારા ઘરમાં તે નહીજ રહે ?” ભટ્ટજીએ સલાહ આપી.
એક સાત વર્ષના બાલકે આપણે બન્નેને હરાવી દીધા. એના આત્મબળ આગળ આપણે ના ઈલાજ થયા. ” ઠાકર બોલ્યા.
પણ હું સાધુ થાઉં એમાં ખોટું ? તમે રાજી ખુશીથી રજા નહીં આપે તે પછી હું ખાવું પીવું છોડી દઈશ. બલાત્કારે રજા અપાવવાની ફરજ પાડીશ.”છોકરાએ ફરીને મક્કમ અવાજે પરખાવ્યું. “રાજી થઈને રજા આપો તે એમાં મીઠાશ રહેશે. નહીતર હું તે મારૂ ધાર્યું કરીશ?”
સાંભળ્યું બાપુ! તમારા છોકરાનું આ કથની કહે, તે ભલા ! આને રાખીને તમે શું કરશો?” ભટ્ટજી બેલ્યા.
સુરપાળને ત્યાંજ છોડીને બને ત્યાંથી ચાલ્યા ગયા. સુરપાલ બીછાને જઈ સૂઈ ગયો.
તે પછી બે દિવસ વહી ગયા. પણ હજી સુરપાલને રજા નહી મલવાથી એણે ખાવું પીવું તજી દીધું છે. સુરપાલે કાંઈ ખાધું ન હોવાથી માતાપિતા પિતે પણ ભૂખ્યાંજ હતાં.
