________________
( ૧૭ ) અને આમકુમારને સંબંધ થયે એ પણ ઠીક હતું. સામતે પણ ગુરૂ પાસે એકવાર જાહેર કરેલું કે “આવા ઉત્તમ કુળને કુમાર અમારે હંમેશને મેમાન થાય”
વારંવાર આમકુમારના આગમનથી સામંતસિંહના કુટુંબમાં એ પરિચિત જે થઈ ગયે. જાણે પિતાનું જ મકાન હોય એમ દરેક સાથે વર્તતે. સામંતસિંહ અને એની પત્ની લક્ષ્મીદેવીએ તે મનથી દિકરી આપીને એને દિકરે જ માનેલ! લહમીદેવી તે આમકમારને જોઈ અધીર અધી થઈ જતી. આમ શું ખાશે?ને આમને શું ગમશે? એ માટે એ દરેક સગવડ સાચવતી. આજે એના જીવનનું કેન્દ્ર આમકુમાર હતો.
આમકુમાર અને કમળા કલાકોના કલાકો સુધી હસતાં, વાતચિત કરતાં, પણ માતાપિતા એ બન્નેને પોતાનાં જ ફરજંદ સમાં ગણતાં. તેઓએ નક્કી કર્યું હતું કે જ્યારથી પિતાની દીકરીને આમકુમારે વાઘના પંજામાંથી બચાવી ત્યારથી એને અર્પણ કરી હતી. મરણના મુખમાંથી દિકરીને બચાવી એ બધે એને ઉપકાર હતે. એ ઉપકારના અણુમેલ બદલામાં આતે નજીવી ભેટ હતી. આ ભેટ એ મેટા કુળને આમકુમાર સ્વીકારશે કે કેમ એની જ ફક્ત શંકા હતી. એ શંકાને નિમૂળ કરવા આતો માત્ર ઉપાય જાતે હતે. કમળ અને આમકુમાર બન્ને એક બીજાને ચાહતાં શીખે તે જ સ્નેહને વશ થયેલો આમકુમાર હા ભણી શકે !
