________________
(૧૨૬) પડશે. પિતાનાં બંધ લોચને મંદમંદ રીતે ખુલ્લાં કરી રાજાએ એ લાડીલું પુરાણું વદન નિહાળ્યું–મહામુશીબતે ઓળખ્યું. એણે જાણ્યું કે પોતાની આખરની ઈચ્છા આજે પૂરી થઈ.
હાશ! મારે જીવ હવે ગાતે જશે ! દિકરા! આવ્યું? ભલે આ ? ”ક્ષીણ થયેલા કંઠમાંથી એ શબ્દો માંડ માંડ નીકળ્યા. એક વખતને પ્રચંડ હાથ કુમારના વસા ઉપર મૂકે. “દિકરા ! કહ્યા વગર જ રહ્યોને?” જાણે એ. નેત્રે ઠપકો દેતાં હોય એમ રાજકુમાર તરફ સ્થીર થયાં.
પિતાજી! “માફ કરો? મારો એ અપરાધ ! હાય! દુષ્ટ વિધિએ આપની શી દશા કરી!” રડતાં રડતાં રાજકુમાર એલ્ય.
“એથી શું! દિકરા! જે જન્મે એ શું મરે નહી! હવે મારી મુસાફરી પુરી થઈ છે. આજથી કને જને રાજમુકુટ હવે તારે શિર છે !”
બાપુ! એ શું બેલે છે? આપને સારું થઈ જશે.” દિકરાની બાપ પ્રત્યે અત્યારે ભક્તિ ઉભરાતી હતી. થયેલી ભૂલનો પશ્ચાતાપથી હૃદયમાં પારાવાર વ્યથા થતી હતી. પણ જે ભૂલ થઈ ગઈએ કેમ સુધરી શકે ? "
“વત્સ? ફક્ત તારામાં જ મારે જીવ ભરાયે હોવાથી મને મત દૂર હતું. આજે મારી એ ઈચ્છા પૂર્ણ કરી મને સુખી કર્યો. પિતાએ ક્ષીણ સ્વરે કહ્યું.
એ આખર વખતના રાજાના મુખમાંથી નિકળતા એક
