________________
(૩૫) તું તું. એક ક્ષણભર પણું પુત્રનો વિયેગ સહન કરવા તે અસમર્થ હતી. છતાં એને એક દુઃખ હતું. કેઈ ભવિષ્યવેતાને મેંએથી સાંભળ્યુંતું કે શંકર અલ્પાયુષી છે. . .
શંકરે માતાના ચરણમાં વંદન કર્યું, માતાએ એને હસ્તે હૈયે આશિષ આપી. “માતાજી? તમારી રજા હોય તો હું સંન્યસ્ત દીક્ષા ગ્રહણ કરૂં?” .
પુત્રની સંન્યાસી થવાની વાત સાંભળી માતા ચમકી. હૈ ? શું કહ્યું? તું સંન્યાસી થવા માગે છે?” * “હા ? માતાજી? આ ક્ષણભંગુર સંસારમાં ધર્મ એ એકજ સાર છે દુનિયા તે અસાર છે!” શંકરે માતાને સમજાવવા માંડી.
દિકરા? હું તે તને હવે ઝટ પરણાવવા માંગું છુ !! તારી વહુ આવે એટલે મારા તે બધા કોડ તે પુર્યા એમ સમજીશ !” . .
માતાજી? એ માયાના પાશમાં ફસાઈ આ મનુષ્ય જીવન કાંઈ પણ મહત્કાર્ય વગર વ્યર્થ જાય એ શું તમે ઇએ છે ? કે તમારા પુત્રનું કલ્યાણ ચાહે છે ?”
એવી કઈ અભાગિણી માતા હોય કે પોતાના દિકરાયું એ કલ્યાણ ન ચાહે? વત્સ ! અમને સ્ત્રીઓને તે મારા હાલી લાગે ? તેથી જ તું પરણ્યા હોય, તારી વહુ આપણું ઘરમાં રમતી ફરતી હોય, એવું સૌભાગ્ય કેને ન ગમે?” માતાએ કહ્યું.
