________________
૧૦
ગ્યા છે વગેરે જણવી કેને તજવા અને કાને ન તજવી એ હકીકતનું સમર્થન ગ્રંથકાર મહારાજે ઠીક કર્યું છે. ઉપરોકત ગુણએ કરી યુક્ત બતાવેલ ગુરૂની અવગણના કરનાર પાપશ્રમણ અને હાંસી કરનાર મહા મેહને બાંધે છે અને તપ કરતાં છતાં અનંતસંસારી થાય છે, અને તેને તજનાર ભાવસાધુ શુદ્ધ ચારિત્ર પામે છે વગેરે જણાવી ભાવસાધુ ધર્મના સાત લક્ષણની સમાપ્તિ અને તેના ફળને જણાવી તે ત્રીજી વાચના પૂર્ણ કરવામાં આવે છે.
શ્રાવક અને સાધુના સંબંધથી બે પ્રકારના ધર્મરત્નને આ ગ્રંથમાં જણાવેલ છે, તે જેનામાં પ્રથમ વાચનામાં બતાવેલા એકવીશ ગુણરૂપી રત્નની સંપત્તિ સુસ્થિર છે, તે જ મનુષ્ય આ બંને પ્રકારના ધર્મરત્નને સંપૂર્ણ મેળવી શકે છે અને આ ધર્મરત્નને યોગ્ય છે. છેવટે પૂર્વાચાર્યો પુરૂષોની લાઘા કરી સ્વપરના અનુગ્રહથી જ પોતાનાજ મતિવૈભવ અનુસારે આ ભાવર્થ સંક્ષિપ્તમાં ગ્રંથવડે રચ્યો છે અને તેને સમ્યફ પ્રકારે સિદ્ધાંતને અનુસરી યુક્તિવડે જે વિચારે છે તેઓ પાપ૫ક રહિત થઈ મેક્ષ સુખ પામે છે, એમ જણાવી શ્રી વર્ધમાન સ્વામીને છેવટે નમસ્કાર કરી શ્રી શાંતિસૂરિ મહારાજે આ ગ્રંથ સમાપ્ત કર્યો છે. આ ધર્મરત્ન ગ્રંથ તે ખરેખર રત્નરૂપજ હેઈ તેને પઠન પાઠન
કરનાર મનુષ્યને નિશ્ચયથી ધર્મરત્નને લાયક બનાવે છે, અંતિમ-પ્રાર્થના. તેટલું જ નહિં પરંતુ આ ગ્રંથમાં આવેલ પ્રથમથી છેવટ
સુધીના તમામ વિષયે ઉપદેશરૂપી મધુરરસથી ભરપુર હાઈ વાચકને તેમાં પ્રવેશ કરતાં પોતે જાણે અમૃતનું જ પાન ન કરતો હોય તેમ સ્વાભાવિક જણાય છે. મેક્ષના અભિલાષિ—ભવ્ય આત્માઓને આ ધર્મરત્નમાં જણાવેલ વિષયો શેયપૂર્વક આદર કરવા યોગ્ય હાઈ નિશ્ચય મેક્ષ નજીક તેવા આત્માઓને લઈ જવા માટે પ્રબળ સાધન રૂપ છે અને તેના વાચક વર્ગ–ગ્રાહક મનુષ્ય તેને ગ્રહણ કરી સિદ્ધાત્મા બને તેજ પરમાત્મા પરત્વે અંતિમ પ્રાર્થના.
આ મૂળ ગ્રંથ આ સભામાં પ્રસિદ્ધ કરેલ છે અને મનુષ્યને તે અત્યંત
