________________
( ૮ )
જોયુ કે આ પરદેશી કાઇ. સામાન્ય મનુષ્ય નથી. જાણે કોઇ દિવસ એ વદન દૃષ્ટિગોચર થયું હોય એમ હૈયું સાક્ષી પુરતુ. ત્યારે એ કાણુ હશે ! એ જાણવાને જિજ્ઞાસા વધી. પ્રવાસીપણુ એ હાથ જોડી ગુરૂની સન્મુખ ઉભેલેા હતા. જો કે તેનાં ક્ષત્રીયને યાગ્ય વસ્ત્રો સામાન્ય અને મલીન હતાં, એ ખાલ વદન ઉપર ચિંતાની છાયા છવાયેલી છતાં એનુ પુણ્ય તેજ, સુંદર શરીર અસાધારણ હતાં. એને જોઈને ગુરૂ મહારાજનું ચિત્ત પણ યુ, “ વાહ ! અપ્પભટ્ટ ! મિત્ર તેા સારા શેાધી લાવ્યા ? ” ગુરુ શિષ્ય અપભટ્ટને ઉદ્દેશીને મેલ્યા અને હસ્યા. “ કાણુ છે આ ? ”
“મેં એમને પૂર્ણ રીતે ઓળખ્યા નથી. જીણુ ઉદ્યાનની નજીક દેવમંદિર પાસે શિલા ઉપર શોકમગ્ન હૃદયને કાવ્યશકિતથી આન ંદ આપતા હતા. ત્યાં મારૂ ચિત્ત ખેંચાતાં આપના દર્શોને હું એમને તેડી લાવ્યેા. કહે છે કે દૂર દેશથી મારૂ` આવવું થયું છે ? ” અપ્પભટ્ટ મુનિએ જણાવ્યુ.
,
“ એમ ? વત્સ! એસ ! એસ! તું કયાંથી આવે છે?” ગુરૂએ આશ્વાસન આપતાં પૂછ્યું.
કાન્યકુબ્જથી–કનાજથી. ” તણે કહ્યું.
કનાજનું નામ સાંભળીને ગુરૂમહારાજ સાવધ થયા. ખાપરીમાં છુપાયેલી પૂરાણી સ્મૃતિને યાદ કરતા હાય એમ કંઇક સાંભળવા લાગ્યા. ” કનાજમાં તુ` કેાના પુત્ર ? ”
“ મગદેશની રાજ્યધાની પાટલીપુત્ર નગરમાં નમા
