________________
एवं जैणेव जहा होयव्वं तं तहेव होइ त्ति । न य दिव्वपुरिसगारा वि हंदि एवं विरुज्झति ॥ १० ॥ एवं येनैव यथा भवितव्यं तत्तथैव भवतीति । न च दैवपुरुषकारावपि हन्तैवं विरुध्येते ॥ १० ॥
(૧૦) એ પ્રમાણે જે કાર્યો જે પ્રકારે થવાના હોય તે પ્રમાણે થાય છે. માટે દિવ્ય-ભાગ્ય અને પુરૂષાર્થને કારણ માનવામાં પણ કોઈ જાતનો વિરોધ આવતો નથી.
जो दिव्वेणकखित्तो तहा तहा हंत पुरिसगारुति । तत्तो फलमुभयजमवि भण्णइ खलु पुरिसगाराओ ॥ ११ ॥ यो दैवेनाक्षिप्तस्तथा तथा हन्त पुरुषकार इति । ततो फलमुभयजमपि भण्यते खलु पुरुषकारात् ॥ ११ ॥
(૧૧) જે કારણથી કર્મથી - ભાગ્યથી ખેંચાયેલો તેવા-તેવા પ્રકારનો પુરૂષાર્થ હોય છે. તે કારણથી કાર્યની નિષ્પત્તિ ખરેખર ભાગ્યપુરૂષાર્થ ઉભયથી થવા છતાં પુરૂષાર્થ પ્રધાન હોય ત્યારે વ્યવહારમાં પુરૂષાર્થથી થઈ એવું કહેવાય છે.
एएण मीसपरिणामिए उ जं तम्मि तं च दुगजणं । दिव्वाउ नवरि भण्णइ, निच्छ्यओ उभयजं सव्वं ॥ १२ ॥ एतेन मिश्रपरिणामिके तु यत्तस्मिंस्तच्च द्विकजन्यम् । दैवात्केवलं भण्यते निश्चयत उभयजं सर्वम् ॥ १२ ॥
(૧૨) એનાથી એ નક્કી થયુંકેભાગ્ય અને પુરૂષાર્થ તે બંને મિશ્રપણે પરિણામ પામ્ય છતે જે કાર્ય થાય છે તે ઉભયજન્ય હોય છે. છતાં જ્યાં ભાગ્યની પ્રધાનતા હોય ત્યાં વ્યવહારથી માત્ર તે ભાગ્યથી થયું કહેવાય છે. પરંતુ નિશ્ચયથી બધું ય કાર્ય ઉભય જન્ય જ હોય છે.
३८
