________________
पयई य व कम्माणं वियाणिउं वा विवागमसुहं ति । अवरद्धे विन कुप्पइ उवसमओ सव्वकालं पि॥१०॥ प्रकृतिश्च वा कर्मणां वा विपाकमशुभमिति । अपराद्धेऽपि न कुप्यति उपशमात्सर्वकालमपि ॥ १० ॥
(१०)
સ્વભાવથી જ અથવા કર્મનો વિપાક-પરિણામ અશુભ છે.” એ પ્રમાણે જાણીને જીવ સર્વકાળ ઉપશમભાવથી અપરાધીને વિષે પણ ગુસ્સો કરતો નથી.
नरविबुहेसरसुक्खं दुक्खं चिय भावओ उमनंतो। संवेगओ न मुक्खं मुत्तूणं किंपि पत्येइ ॥११॥ नरविबुधेश्वरसौख्यं दुःखमेव भावतस्तु मन्यमान ः। संवेगतो न मोक्षं मुकत्वा किमपि प्रार्थयते ॥ ११ ॥
(૧૧) ચક્રવર્તી અને ઈન્દ્રના સુખને પણ નિશ્ચયથી દુઃખ જમાનતો એવો
જીવ મોક્ષને છોડીને બીજા કોઈ પણ સુખની અભિલાષા સંવેગના दीधेन ४३.
नारयतिरियनरामरभवेषु निव्वेयओ वसइ दुक्खं । अकयपरलोयमग्गो ममत्तविसवेगरहिओ वि ॥१२॥ नारकतिर्यड्नरामरभवेषु निर्वेदाद्वसति दुःखम् । अकृतपरलोकमार्गो ममत्वविषवेगरहितोऽपि ॥ १२ ॥
(૧૨) મમત્વ રૂપી વિષના આવેગ વિનાનો હોવા છતાં પણ,
અવિરતિના લીધે આવતા ભવમાં મોક્ષમાર્ગને સધ્ધરનહિકર્યાનો પશ્ચાતાપ-વાલો જીવ નિર્વેદથી નારક, તિર્યચ, મનુષ્ય અને દેવના ભવોને વિષે દુઃખ પૂર્વક રહે છે.
