________________
પૂર્વના જન્મોમાં આપણી પાસે કોઈ વિકલ્પ નહોતો. જડ પ્રત્યેનો રાગ અને ચેતના પ્રત્યેનો દ્વેષ; આ જ એક ધારા ચાલતી હતી. આ જન્મમાં ભીતરના આનન્દનો આછોસો આસ્વાદ મળ્યો; પરિણામે, અગણિત જન્મોની એકધારી ચાલ વિશે મર્મગ્રાહી ચિંતન શરૂ થયું.
વર્ષોથી અંધારા ઓરડામાં રહેનાર માણસ જેમ તેનો આદી બની જાય છે, તેવું આપણા માટે હતું. પણ અચાનક ઝળાંહળાં રોશનીથી ઓરડો ઝગી ઊઠ્યો. હવે અંધારું કેવું ખટકશે ? એમ જ આપણને આ નવો અનુભવ – આનંદમય અનુભવ એવો ગમશે કે રતિ, અરતિની પીડાનો અંધકાર છૂ થઈ જશે.
અનુભવ.
બહુ જ મઝાની કેફિયત હતી શ્રી રામ શર્મા આચાર્યજીની. પત્રકાર શ્રી કાન્તિ ભટ્ટ ઋષિકેશ ગયા. ધર્મશાળામાં ઉતારી લીધો. સીધા શ્રી રામ શર્માજી પાસે ગયા. પૂછ્યું : ગંગાજી વિશે કંઈક કહો !
શ્રી રામ શર્માએ સામે પૂછ્યું : ગંગાજીમાં સ્નાન કર્યું? કેટલો સમય ગંગાજીના પ્રવાહમાં રહ્યા ? કાન્તિ ભટ્ટે કહ્યું : ગંગાસ્નાન હજુ બાકી છે. રામ શર્માજીએ કહ્યું : ગંગાજીમાં ડૂબકી લગાવો. ગંગાજી પોતે જ કહેશે કે તે શું છે.
આ જ વાત કબીરજીએ કહી છે : “ગૂંગે કેરી સરકરા.” મૂંગો માણસ. સાકર ખાધી. હવે એને કોઈ પૂછે કે સાકર કેવી લાગી ? એ શું કહેશે ? એના ચહેરા પર પ્રસન્નતાના ભાવો છલકાતા હશે.
સ્વાનુભૂતિની પગથારે છે ૩૪
