________________
પ્રભુ ! તારી આંખોની એ દિવ્યતાને ભિન્ન ભિન્ન સ્વરૂપે સંવેદી છે.
એ દિવ્યતા કરુણાના સાગરરૂપે પણ અનુભવાઈ છે. પ્રેમના સાગરરૂપે પણ એ ક્યારેક સંવેદાઈ છે. ક્યારેક એમાં રહેલ સમત્વના સમંદરે એવી તો અમીટ છાપ ભીતર પાડી છે...
દેવાધિદેવ પ્રભુ મહાવીર દેવની સાધનાવસ્થાનો આ પ્રસંગ. પ્રભુ કાયોત્સર્ગથ્થાને ઊભા છે. એક અનાડી માણસ ત્યાં આવે છે. પ્રભુનાં બન્ને ચરણોની વચ્ચે ચૂલો પેટાવી હાંડલીમાં ચોખા, દૂધ, સાકર નાખી તે ખીર પકવે છે.
પ્રભુનાં પાવન ચરણો... ને આ અગ્નિની જ્વાળા... કલ્પનાચક્ષુથી, શ્રદ્ધાચક્ષુ વડે આ દૃશ્ય જોતાં આપણી આંખો આંસુભીની બની રહે.
એ આંસુભીની આંખોએ પ્રભુની આંખો પણ ભીની જોઈ : કરુણાજળ વડે આદ્ર. પ્રભુ વિચારે છે કે મારા કર્મો તો નિર્જરી રહ્યાં છે, અને આ કર્મોને ખેરવનાર વ્યક્તિ તો મારો મિત્ર છે, ઉપકારી છે. શું એને દુર્ગતિમાં જવું પડશે ?
પ્રભુની આંખોની એ ભીનાશ.
દેવાધિદેવ પ્રભુ મહાવીરની સાધનાનો એક બીજો પ્રસંગ.
સ્વાનુભૂતિની પગથારે ઈ. ૧૧૮
