________________
શ્રીમંતનાં મિત્રો ભેગાં થયેલાં. એક મિત્રે બીજાઓને પૂછયું : આપણો મિત્ર દાન સરસ આપે છે. પરંતુ એ નીચી નજરે કેમ આપે છે ? એક મિત્રે કહ્યું : એવું બને કે આજે કોઈને સારી એવી રકમ આપી હોય. એ જ વ્યક્તિ બીજા દિવસે સામે મળે અને પ્રણામ પણ ન કરે. એ વખતે, જો ઊંચી નજરે દાન આપેલું હોય તો મનમાં એમ થઈ જાય કે આ માણસ ! કેવો છે આ ! ગઈકાલે તો ગરજ હતી ને, પૈસા લેવા આવેલો; આજે સામે મળે છે ને અક્કડ છાતીએ ચાલે છે ! પરંતુ નીચી નજરે દાન આપ્યું હોય તો ખ્યાલ જ ન આવે કે કોને આપેલું..
વાત ઠીક લાગી. છતાં થયું કે એકવાર શ્રીમંતને આ બાબતે પૂછવું તો ખરું જ. એકવાર એવો યોગ થયો. બધાં બેઠેલાં હતાં. શ્રીમંત મિત્રને આ વિષયમાં પૂછવામાં આવ્યું ત્યારે તેમણે કહ્યું : મને શરમ આવે છે, માટે નીચી નજરે દાન આપું છું.
નવાઈ લાગી મિત્રોને. દાન આપવામાં શેની શરમ ? શ્રીમતે કહ્યું : આ ધન પ્રભુની કૃપાથી મળ્યું. ધન બીજાને વહેંચવાનો ભાવ પણ પ્રભુએ આપ્યો. એથી પણ વધુ, મારા હાથને પ્રભુ નિમિત્ત બનાવે છે... તો, મારું કશું જ ન હોવા છતાં લોકો કહે કે આ ભાઈ દાન આપે છે... ત્યારે, એ સાંભળીને મને શરમ ન આવે ?
મિત્રોને પણ લાગ્યું કે વાત બરોબર હતી.
શ્રીમંતે કહેલ વાતનો નિચોડ આ આવ્યો : કર્તુત્વ મારું છે જ નહિ આ ક્રિયામાં. કર્તુત્વ પરમ શક્તિનું છે.
સ્વાનુભૂતિની પગથારે છે દર
