________________
એની સામે, એક પદયાત્રીને કલ્પો. જેને સુરતથી અમદાવાદ જવું છે. રોજ થોડું એ ચાલશે. પણ એનું લક્ષ્ય નક્કી છે. વચ્ચે ગમે એટલા માર્ગો ફંટાતા હશે. એ અમદાવાદના માર્ગ ભણી જ જશે.
એક છે લક્ષ્ય વગરની યાત્રા. એક છે લક્ષ્ય પૂર્વકની યાત્રા.
સાધનાયાત્રાના સન્દર્ભે વિચારીએ તો, આપણી યાત્રાનું લક્ષ્ય શું છે ?
લક્ષ્ય પૂર્વકની યાત્રા હશે તો યાત્રાના દર પડાવે જોવાનું થશે કે મંજિલ તરફ સરકાયું કે કેમ.
એમ લાગે કે આપણી સાધનાયાત્રાની મંજિલ, કદાચ, આપણે નક્કી નથી કરી. આપણે કહીશું : આજે આયંબિલ કર્યું. દશ નવી ગાથાઓ કંઠસ્થ કરી. બે સામાયિક કર્યા.
કોઈ દર્દી એમ નહિ કહે કે “મેં વિટામિન્સની સો ટીકડીઓ ગળી લીધી.” સો ટીકડીઓ ગળ્યા પછી પણ શક્તિ નથી આવી, તો એ ડૉક્ટર પાસે ફરિયાદ કરશે : “આટલી ટીકડીઓ લીધી, પણ શરીરમાં સ્કૂર્તિ તો આવી નહિ !
એક હજાર સામાયિક એક વર્ષમાં કરનાર સાધકની આ ફરિયાદ શું નહિ હોય કે ગુરુદેવ ! હજાર સામાયિક કરવા છતાં સમભાવ મારો પ્રગાઢ કેમ ન બન્યો ?
સાધના-માર્ગને મંજિલ સાથે સાંકળતું આ પ્રસિદ્ધ સૂત્ર આજે જોઈએ :
સ્વાનુભૂતિની પગથારે છે ૪૭
