________________
અત્યાર સુધી – પ્રભુ ન મળ્યા ત્યાં સુધી – બધે અપૂર્ણતા લાગતી હતી. પોતાની જાત અપૂર્ણ હતી, તો બીજા બધા અપૂર્ણ જ લાગેને ! એ અપૂર્ણતાને દૂર કરવા કેવાં તો ફાંફાં મારેલાં? આ મેળવું ને પૂર્ણ થાઉં... પેલું મેળવું ને પૂર્ણ થાઉં... આ લોકો મને એમ કહે કે તમે સારા છો, તો હું મારી જાતને કૃતાર્થ માનું.
કોઈ તીર્થની ધર્મશાળામાં કોઈ યાત્રિક સાંજના સમયે જાય. ભોજનશાળામાં ભોજન કરીને એણે ધર્મશાળાની રૂમ લીધી. રૂમમાં ટોઈલેટની સુવિધા, વોટરબૅગ આદિ બધું જ છે; જેનું એને રાત્રે કામ પડી શકે. હવે સાંજે ધર્મશાળામાં ગયેલ એ યાત્રિકને રાત્રે રૂમ ખોલવાની જરૂર નહિ પડે. સવારે જ એ બારણું ખોલશે. પરંતુ જૂના જમાનાની ધર્મશાળાની રૂમમાં એ યાત્રિક ઊતરેલો હોય તો એને ટોઈલેટ માટે બહાર જવું પડશે.
અપૂર્ણ હો તમે તો બીજાની સહાય જરૂરી પડશે. તમે સ્વયંપૂર્ણ હશો તો તમારે બીજાની જરૂર નહિ પડે.
પૂરન મન સબ પૂરન દીસે, નહિ દુવિધા કો લાગ..” મન પૂર્ણ થયું, – પ્રભુ હૃદયમાં આવવાથી. હવે બધું જ પૂર્ણ લાગે છે. ક્યાંય દુવિધા નથી અનુભવાતી.
પ્રભુના ગુણો વડે હૃદય વાસિત થયું છે ત્યારે કેવો મઝાનો અનુભવ થાય છે ? “વાસિત હૈ જિનગુણ મુજ દિલ,
જૈસો સુરતરુ બાગ; ઔર વાસના લગે ન તાકું,
જસ કહે તૂ બડભાગ...” સ્વાનુભૂતિની પગથારે ૧૨૫
