________________
[ ૪ર ]
यां प्रशमयितुं सर्वोदधीनामुदकं न शक्नुयात् ॥ ६५॥ सं. छाया - आसीद् अनन्तकृत्वः, संसारे तव क्षुधाऽपि तादृशिका । यां प्रशमयितुं सर्व्वः, पुद्गलकायोऽपि न शक्नुयात् ॥६६॥ (ગુ. ભા.) હું જીવ ! તને નરકભવરૂપ સંસારને વિષે અન તીવાર એવી તીવ્ર તૃષાનાં દુ:ખ ભોગવવાં પડયાં છે કે જે તૃષાને છીપાવવાને સઘળા સમુદ્રનુ જલ પણ સમર્થ ન થાય. અહા! તું પરાધીન હતા ત્યારે તારે કેવી તૃષાને સહન કરવી પડી ? જ્યારે અહીં સ્વતંત્રપણે ધર્મનિમિત્ત-તારા પેાતાના હિતને માટે ચાવિહારો ઉપવાસ છઠ અમ, અથવા છેવટે રાત્રિનાજ ચાવિહાર કરવાના ગુરુમહારાજ ઉપદેશ આપે છે ત્યારે તને વિચાર થાય છે ! ૬૫. વળી નરકભવને વિષે અન તીવાર એવી તીવ્ર ક્ષુધાની વેદનાએ ભાગવવી પડી, કે જે ક્ષુધાને શાન્ત કરવાને જગત્ના સર્વ પુદ્ગલા પણ સમ ન થાય, આવી સાંભળતાં કંપારી છૂટે એવી અવર્ણનીય ક્ષુધાની વેદનાએ તે પરવશપણે અનતીવાર અનુભવી, જ્યારે અહીં સ્વાધાનપણામાં ધનિમિત્ત-આત્માના કલ્યાણને માટે ઉપવાસ અથવા એકાસણું કરવાને પણ લાંબેા વિચાર કરવા પડે છે! આત્મન્ ! નરકને વિષે આવી આવી અસહ્ય તૃષા અને ક્ષુધાની વેદનાએ પરાધીનપણે તારે સહન કરવી પડી, કે જે સહન કરવા છતાં તારી
