________________
૦ તા. ૧૦-૧૨-૫૦ ઃ
ઢાળની પોળમાં શહીદ રસિકદિન કાર્યક્રમ ઉજવાયો તેમાં મહારાજશ્રીએ જણાવ્યું કે તમો બધાં એ શહીદોની યાદમાં શહીદ થયેલ વ્યક્તિના કોઈને કોઈ ગુણ જીવનમાં ઉતારવા પ્રયત્ન કરો એજ તેમનું સાચું સ્મરણ છે. વીરની પૂજા સ્વાર્પણથી થાય છે.
અહીં એક અમેરિકન બહેન કુમારી એલિઝાબેથ મહારાજશ્રીને મળવા આવ્યાં. બહુ જિજ્ઞાસાથી જાણવા માટે કેટલાક પ્રશ્નો પૂછ્યા.
સાંજના ૫ થી ૬ લાલાભાઈની પોળમાં સંન્યાસી મઠમાં પ્રવચન રાખ્યું હતું.
ત્યાંના નિજાનંદ મહારાજે સ્વાગત કરતાં જણાવ્યું કે : આજે મુનિશ્રી સંતબાલજી આપણે ત્યાં પધાર્યા છે તે આપણાં અહોભાગ્ય છે. સામાન્ય રિવાજ એવો થઈ પડ્યો છે કે એક સંપ્રદાયના સાધુ બીજા સંપ્રદાયના સાધુ સાથે બેસી શકતા નથી. આ ધર્મનું સાચું સ્વરૂપ નથી. તેમણે કહ્યું: મુનિશ્રીએ એવો પ્રદેશ હાથમાં લીધો છે કે જ્યાં સાધુ તો નહીં પણ સામાન્ય કાર્યકર્તા, પણ નહીં જતો હોય. ત્યાંના ઘઉં આપણે હોંશે હોંશે ખાઈએ છીએ. નળકાંઠાની કમોદ હોંશે હોંશે ખાઈએ છીએ પણ ત્યાંનું દુઃખ આપણે જાણતા નથી. ત્યાં પાણીનું બહુ દુ:ખ છે. મોટરો વાટે લઈ જઈને ત્યાં પહોંચ્યાડ્યું. પોતે બીજા મહાત્માઓથી જરાય ઉતરતો નહીં એવો ઉપદેશ આપે છે, સાથે સાથે એ ધર્મ વહેવારમાં કેમ લાવી શકાય તેવો પ્રયત્ન કરે છે. આઈડિયલ ટોક કરે છે. તેની સાથે આઈડિયલ નહીં પણ પુરુષાર્થ કરીને સુંદર સેવા બજાવે છે.
પૂ. મહારાજશ્રીએ કહ્યું તમારામાંથી ઘણા અપરિચિતોને મળવાનું થાય છે અને જે સ્થળે મળીએ છીએ તે પ્રેરણા આપનારું છે એથી મને આનંદ થાય છે. સ્વામીજીએ કહ્યું તેથી મારી ભૂમિકા તૈયાર થઈ. ધર્મ વગર કોઈ ટકી શકે જ નહિ. પાણી, પ્રકાશ, અનાજ વગર ટકી શકીએ પણ ધર્મ વગર એક ક્ષણ પણ ના રહી શકીએ. આપણા જીવનમાંથી ધર્મ ચાલ્યો જાય છે ત્યારે જીવતા હોવા છતાં જે આનંદ મળવો જોઈએ તે મળતો નથી. આપણા શાસ્ત્રોએ એટલા માટે કહ્યું છે કે ધર્મથી જ આબાદી થાય. આત્મ જાગૃતિથી જીવીએ. મરીએ તોપણ ઈશ્વરમય બની જઈએ. જીવીએ ત્યારે ઈશ્વરને સામે રાખીને જીવીએ પણ આપણા જીવનના ઊંડાણમાં જોઈએ છીએ ત્યારે કંઈક ગૂંચ હોય તેમ લાગે છે. ૧. જુઓ પાન નં. ૯૭
સાધુતાની પગદંડી
૮ર
