________________
“અને કીર્તિરૂપમતીના કોઇ વંશ (૧) જેવ, તથા હાથીના જેવા બલવાળો, અને ઇંદ્રના જેવી લક્ષ્મીવાળો, ગણે છે–૧૩
પોતાથી સહજ મહટ તેમ અતિ વૃધ્ધ એવા સર્વ ગુરૂને આ નદ આપતો, તથા જેનાં કામમાત્ર ભરમમાં ન હમાતાં સફલ છે એવો એ, શું ને (૨) વિષે ફરતે વિષ્ણુ છે, કે કોઈ વિદ્યાધર છે કે હૃદયનો મર્મ જાણનાર મદ્રદેશચારી શલ્ય છે, એમ (એને વિષે બધાં) વિચાર કરે છે–૧૪
"મને અનંત ગુરુ, સિંહ જેવ, કુશદર, માથે શિખાવાળો, એ એકવાર, છાતીએ લમવાળા (૩), તથા કંઠે જેને કાલકૂટ છે એવા શંકર જેવા રાજાને નમસ્કાર કરી સભામાં બેઠે-૧૫
એવામાં, માથે માલા ધારણ કરેલો, અર્થવિજ્ઞાપનાના કાર્યમાં જ નિરતર મસ્ત, પત્રધારી (પ્રતીહાર), હાથ જોડીને વિજ્ઞાપના કરવા લાગ્યો. પોતાના માથાની ઈચ્છા રાખતા અંગદેશના રાજાએ ચક્રાદિ અવય એ સારી રીતે શણગારેલો આ રથ આપને આજ ભેટ કી છે–૧૬
શાણ આપવો એ કરતે રતૂપેશાણ. અને દષએટલે પથરો, તે પથરે પથરે એક માસ એટલે પાંચ રતિ આપવી તે દૃષદિમાષ, યૂથ એટલે પક્ષીનું યુથ તેમાં એક એક પશુ આપવો તે યૂથપશુ. એ બધા કર એણે ન લીધેલા માટે એને લેક ચહાય એવી મતલબ છે એમ ટીકાકાર.
(૧) મોતીની ઉત્પતિ પ્રાચીન શાસ્ત્રકારો, હાથીના માથામાંથી ને દાંતમાંથી, કૂતરાની ને વરહની દાઢમાંથી, મેઘમાંથી, સર્ષમાંથી, વાંસમાંથી, ને માછલીમાંથી, માને છે એમ ટીકાકાર.
(૨) ગો એટલે ગમે તે વિષ્ણુપક્ષે, ને ગે એટલે પૃથ્વી તે ચાંમુડરાજ પક્ષે.
(૩) એ મહાનુભાવતાનું લક્ષણ એમ ટીકાકાર.
