________________
( ૧૭૫)
એટલા માટે કર્ણને વરવાની ઈચ્છાવાળી એને એને પિતાએ એ રાજાના દેશમાં મોકલી દીધી છે, ને સાથે પિરામણી રૂપે અગણિત ગજ પણ મોકલ્યા છે–૧૬૩
અમારી સખી હયાલુ થઈ જે પૃહણીયને વરી છે, તેજ, મેઘ જેવા સ્વરથી પૃથ્વીને ભાવતા, તમે પોતે જ નથી શું ?–૧૬૪
બીજા તૃપોની અવગણના કરી, તેમને ખેદ પમાડી, જે કર્ણને પામવાના મનવાળી અમારી સખી અહીં આવી તે જ અમિત વાણીવાળા આપ નથી?–૧૬૫
કર્ણ જ એનો કર ગ્રહણ નહિ કરે ને સ્મરથી અવિજિત રહેશે તે, એ જાતે ક્ષીણ થઇ જઈ એને માથે કદાપિ ન મટાડી શકાય એવો સહજ અપયશ ચોટાડશે––૧૬૬
જેની કૃતિ ક્ષીણ નથી થઈ એવી આણે મારે લીધે બહુ કષ્ટ વેચું, એવી ચિંતા, આ સાંભળતા રાજાના મનમાં પેઠી, ને બોલ્યો કે અરે રે! તેં અતિ કષ્ટ વેડ્યું, તેમાં તારી સખીઓએ તો તારું રક્ષણ ન કર્યું પણ તે રક્ષણ કરનાર કર્ણ આ ર–૧૬૭
હે સુભ્ર !તારાં ગુરુજને તું મને અપાયેલી છે એટલે તારા પાણિનું હું ગ્રહણ કરૂં છું; હવે તને ઈચ્છતા ભૂપતિને દેવતા સર્વે ગ્લાનિ પામે; તું પટ્ટરાણીના પદને પામ, મને રતિ આપ, ત્રપા મૂકી દે, ને આ મધુપ ખા, એમ કહેતાં રાજા એને પરણો–૧૬૮
કુકમથી રંગેલી પાનીઓવાળો, ઉભય પક્ષનાં બંધુરૂપ, સ્ત્રીસમૂહ, પછી ત્યાં, તમારાં ગીત ગાઈએ, તમને શુદ્ધ સૂત્રથી પાકીએ, તમારા આગળ લૂ ઉતારવા સારૂ ઉભાં રહીએ, તમારાં ઓવારણાં લઈએ, એમ ગાતો અને લીલાથી ચાલતો, આવ્યો–૧૬૮
અન્યોન્યને દૃષ્ટિથી પીતાં, ધામને દીપાવતાં, અથને દાન આપતાં, ને આચાર યથાર્થ કરતાં, એ વધૂવર શોભી રહ્યા છે--૧૭૦
