________________
લાગ્યા કરતું હતું. ભિક્ષા લઈને પાછા ફરતાં એ મુનિરાજની દૃષ્ટિ, સામે ઉઘાડા પડેલ ગ્રંથ પર પડી. તેનું દિલ આકર્ષાયું. જેમ જેમ અક્ષરો જોતા જાય તેમ તેમ તેમની દૃષ્ટિ ઠરતી જાય. અને મનમાં એમ થયા કરે કે કેવા સુંદર અક્ષરો છે ! થોડી વાર પછી મુનિ વિદાય થયા. અને લોકશાહને કહેતા ગયા કે અવકાશ મળે ત્યારે ઉપાશ્રયે આજે જરૂર ભાવ રાખજો. મુનિશ્રીના વિચાર
મુનિશ્રીને એમજ થયા કરતું હતું કે, આવા અક્ષરોથી આગમો લખાય તો બહુ સારું. ત્યાં તો લોંકાશાહ ઉપાશ્રયે આવ્યા. બહુ માનથી વંદન નમસ્કાર કરી યથાસ્થાને બેઠા પછી કેટલીક સામાન્ય ધર્મચર્ચા ચાલી. મુનિશ્રીના મનમાં થયા જ કરતું હતું તેથી તેણે વાત વાતમાં લોંકાશાહને કહ્યું કે તમારા અક્ષરો બહુજ સારા છે, પરંતુ અમોને શા ખપના !
(આમ કહેવાનું કારણ એ કે, આ મૂળ ગ્રંથો સાધુજી પોતાના જ સ્વહસ્તે લખતા હતા. ગૃહસ્થો પાસે લખાવવાનો રિવાજ ચાલુ ન હતો. આ નિયમ પ્રચલિત થવાનાં ઘણાં કારણો હોઈ શકે. (૧) પરાધીનતા, (૨) લખનારો ગૃહસ્થ કંઈક પણ પ્રતિદાનની આશા રાખે, (૨) લેખનમાં કંઈક ભૂલ થાય અને (૪) સાધુના નિયમો અને આચારથી પરિચિત થઈ જાય. આ નિયમ પ્રચલિત થયો હશે ત્યારે તો ઉપરના ત્રણ નિયમો હશે. પરંતુ આપણે જે સમયની વાત કરીએ છીએ તેવી પરિસ્થિતિમાં તો આ ચોથું કારણ જ મુખ્ય હશે. શાસ્ત્રોની મૂળ વસ્તુ જાણી ગયા પછી અધિકારવાદ નહિ ટકી શકે એમ સાધુજીને લાગતું હોય તો તેમાં શી નવાઈ !).
આવો કિસ્સો સાંભળતા લોંકાશાહના અંગેઅંગમાં ઉત્સાહ અને આશાનાં કિરણો પ્રસરી રહ્યાં. લોંકાશાહ બોલ્યા કે ગુરુદેવ! આપ અમને “સમોવાસા' (શ્રમણ સંઘના ઉપાસક) કહો છો તો સેવાનો લાભ આપવા કૃપા નહિ કરો ? લોંકાશાહની ભક્તિ અને પ્રેમ જોઈ મુનિશ્રીએ દશવૈકાલિકની એક કાઢી રાખેલી પ્રત લખવા માટે લોકાશાહના હાથમાં સોંપી. લોંકાશાહે તેનો ભક્તિપૂર્વક સ્વીકાર કર્યો, અને આજ્ઞા લઈ ઉત્સાહભેર ઘર ભણી વળ્યા. લોકાશાહનું ટૂંટના
લોંકાશાહની ઘણા વખતની ભાવના આજે પરિપૂર્ણ થતાં તેના આનંદનો કંઈ પાર રહ્યો નહિ. ખાવામાં, પીવામાં, બેસવામાં, ઊઠવામાં તેનું એકજ ધ્યાન જાણે સાક્ષાત ભગવાન મહાવીરનાં કંઈક જન્મોની ઝંખના અને પ્રયાસ પછી
ધર્મપ્રાણ : લોંકાશાહ
