________________
એડજસ્ટમેન્ટ’ છે, કોમ્યુટર જેવું છે ને ‘સાયન્ટિફિક સરકમસ્ટેન્શિયલ એવિડન્સ'થી છે. પણ અજ્ઞાનતાથી પોતે ચલાવે છે કે ભગવાન ચલાવે છે તેમ મનાય છે. સ્વરૂપનું ભાન થાય ત્યાર પછી પોતે આ બધાથી મુક્ત થાય છે. મોક્ષપંથે પ્રયાણ કરતાં કરતાં જીવન જીવવાની કળાની આવડત અનિવાર્ય બને છે. ‘અક્રમ વિજ્ઞાન’ જ એક એવું છે કે જયાં સંસારની સર્વે જવાબદારીઓ સંપૂર્ણ, આદર્શમય રીતે અદા કરતાં કરતાં સહજતાથી મોક્ષમાર્ગ પૂરો કરાય. અક્રમજ્ઞાનમાં ત્યાગનું નહિ પણ ‘સમભાવે નિકાલ'નું જીવનસૂત્ર અપનાવવાનું હોય છે. અને એ માટેની તમામ પ્રકારની બોધકળા ને જ્ઞાનકળા અક્રમવિજ્ઞાની શ્રી ‘દાદા ભગવાનના શ્રીમુખેથી નીકળી છે. સંસારના કલેશોનો વિલય કરાવતી આ વાણી આત્મજાગૃતિ પ્રગટાવતી વાણી જેટલી જ ક્રિયાકારી બની રહે છે. કારણ કે અંતે તો વ્યવહાર જ ચોખ્ખો કરવાનો છેને ! સંસારમાં પતિ-પત્ની વચ્ચે, મા-બાપને સંતાનો વચ્ચે, ગુરુ-શિષ્ય વચ્ચે, આડોશી-પડોશી, નોકર-શેઠ, વેપારી-ઘરાક વચ્ચે થતાં તમામ પ્રકારના ઘર્ષણોનો અંત આણવાની ચાવી પૂજ્યશ્રી હસતાં-હસાવતાં કહી દે છે, એ અજાયબ અનુભવપૂર્વકનાં વ્યવહાર-દર્શનનો લાભ ઉઠાવી ધરતી પર સ્વર્ગ ઉતારાય તેમ છે !
જીવન જીવવાનો હેતુ શું છે ? નામ કાઢવાનો ? નામ તો નનામી નીકળે તે દા'ડે પાછું લઈ લેવામાં આવે છે. જોડે શું લઇ જવાનું? મોક્ષ માટે ધર્મ પછી કરવાનો પણ પહેલાં જીવન જીવવાની કળા જાણવી જરૂરી છે. ઈન્જન ચાલે પણ કંઇ ઉત્પાદન ના કરે તેને શું કરવાનું ? મોક્ષપ્રાપ્તિ એ તો મનુષ્યપણાનો સાર છે ! વકીલ થાય, ડૉક્ટર થાય તેથી કંઈ જીવવાની કળા આવડી ગઇ ? એના કળાધર મળે તો એ કળા શિખાય. જીવન જીવવાની કળા શીખે તો જીવન સરળતાથી ચાલે. જીવન જીવવાની કળા આવડી ગઇ તેનો વ્યવહાર ધર્મ બધો ય આવી ગયો. ‘અક્રમવિજ્ઞાન’ વ્યવહાર ધર્મ અને નિશ્ચયધર્મ બંને પૂર્ણ આપે છે.
ખરેખર દુઃખ કોને કહેવાય ? જીવનમાં પાયાની જરૂરિયાત-રોટી, કપડાં, મકાન ને બીબી આટલું ન મળે તો ય એને દુ:ખ કહેવાય નહીં, અડચણ કહેવાય. ખરેખર દુઃખ છે તે અજ્ઞાનતાનું છે.
આપણી પાસે કેટલી મૂડી છે ? કરોડ રૂપિયા ખર્ચતાં ય આવી આંખ મેળવી શકાય ? ત્યારે આ દાંત, નાક, હાથ, પગ એ બધાંની કિંમત કેટલી બધી થાય !!!
જ્ઞાની બિનજરૂરિયાત વસ્તુમાં ક્યારેય ના ગૂંથાય. એમની પાસેથી કોઇ ઘડિયાળની કે રેડિયાની કંપની લાભી નથી. ના-જરૂરિયાતના ચીજને વસાવે ને જરૂરિયાતની ચીજની કસર વેઠે એવી લોકની દશા થઇ છે ! આ દુનિયામાં મફત વસ્તુ જ બહુ મોંઘી પડતી હોય છે ! મફતની ટેવ પડયા પછી એ ના મળે તો કેટલી ઉપાધિ પડે ?!
સુખની દુકાન કાઢે એને સુખ જ આવે, અને દુઃખની કાઢે એને દુ:ખ આવે. ‘જ્ઞાની'ની દુકાનની તો વાત જ શી કરવી ?! સામો ગાળો દે તો ય તેને આશીર્વાદ આપે ! અઠવાડિયામાં એક દહાડો પણ જો કોઇને દુઃખ ન આપવામાં ને કોઇએ આપેલું દુ:ખ ન સ્વીકારવામાં જાય, તો ય ઘણી પ્રગતિ મંડાય. ‘આ જગતમાં કોઇપણ જીવને કિંચિત્ માત્ર પણ દુઃખ મારાથી ન હો, ન હો, ન હો.’ એ ભાવના રોજ થાય એ જ મોટામાં મોટી કમાણી છે.
સંસાર એટલે સામસામી હિસાબ ચૂકવવાનું સ્થળ. એમાં ક્યાંય કોઇની જોડે વેર ના બંધાય એટલું જ જોઇ લેવાનું છે. ‘સમભાવે નિકાલ’ કરવો એ મોટામાં મોટી ચાવી છે, નિર્વેર રીતે નીકળી જવાની !
થાળીમાં જે આવ્યું તે આપણા જ ‘વ્યવસ્થિત'ના નિયમને આધારે આપણને આવી મળે છે. એમ સહજ રહે તેને કોઈ ડખો ના થાય.
દરિયામાં આટલા બધા જીવો છે છતાં ય કોની બૂમ છે કે મને આ દુઃખ છે ? અને આ મનુષ્યો એકલાં જ રાત-દા'ડો ‘મને આ દુઃખ છે ને તે દુ:ખ છે'ની બુમો પાડતાં હોય છે ! કોઇ પક્ષીનાં દવાખાનાં જોયાં ? કોઇ જનાવરને ઊંઘની ગોળી ખાવી પડે છે ? અને એકલા મનુષ્યોની ઊંધે ય હરામ થઇ ગઇ કે ઊંઘવા માટે ગોળીઓ ખાવી પડે છે !
મનુષ્ય અવતાર મોક્ષ મેળવવા માટે જ છે અને એ જો ના મળે તો આ મન, વચન, કાયા પારકો માટે વાપરવા માટે છે, ‘યોગ-ઉપયોગો
29
30
