________________
૩૩
રત્નમંજૂષા १२६ सो उग्गभवसमुद्दे, सयंवरमुवागएहिं राएहिं ।
करहोवक्खरभरिओ, दिट्ठो पोराणसीसेहिं ॥ १६९॥
જે પાછલા ભવના શિષ્યો હતા એવા, સ્વયંવરમંડપમાં આવેલા રાજાઓએ એ અંગારમર્દક ગુરુનો જીવ વિષમ સંસારરૂપી સમુદ્રમાં ભમતો, ભારથી ભરેલા અને આરડતા ઊંટ રૂપે થયેલો જોયો. १२७ संसारवंचणा न वि गणंति संसारसूअरा जीवा ।
सुमिण गएण वि केई, बुझंति पुष्फ चूला व्व ॥१७०॥
સંસારરૂપી ખાડામાં પડેલા ભૂંડ - સૂવરના જેવા જીવો આ સંસારમાં પોતે દેવલોક અને મોક્ષસુખથી વંચિત રહ્યા છે એવું વિચારતા નથી અને કેટલાક હળુકર્મી જીવો સ્વપ્નમાંના પ્રતિબોધથી પણ પુષ્પચૂલા રાણીની જેમ બોધ પામે છે. १२८ जो अविकलं तवं संजमंच, साहू करिज पच्छ। वि।
ત્રિગણુમ સો નિર-મદ્રુમણિ સાહેર
જે સાધુ અંતકાળે પણ સંપૂર્ણ તપ-સંયમ સેવે છે તે અર્ણિકા પુત્રસૂરિની જેમ થોડા સમયમાં પણ પોતાનું કાર્ય સિદ્ધ કરે છે. १२९ सुहिओन चयइ भोए, चयइ जहा दुखिओत्ति अलियभिणी
चिक्कणकम्मोलित्तो न इमो न इमो परिच्चयइ ॥१७२॥
જેમ દુઃખિયા જીવો ભોગ ત્યજે છે તેમ સુખિયા જીવો નથી ત્યજતા એમ કહેવું ખોટું છે. ચીકણાં કર્મોથી લેપાયેલો સુખિયો કે દુઃખિયો એકેય ભોગ નથી ત્યજતો. અહીં (ભોગ ત્યજવાના વિષયમાં) હળુકર્મીપણું જ કારણ છે, સુખદુઃખ નહીં.
