________________
રત્નમંજૂષા
૩૭ १४२ पुरनिद्धमणे जक्खो, महरामंगू तहे [व] सुयनिहसो ।
बोहेइ सुविहिअजणं, विसूरइ बहुं च हियएण ॥१९१॥ મથુરાનગરીમાં, શાસ્ત્રમાં જે સાંભળ્યું હોય તે સિદ્ધાંતની પરીક્ષા કરવા માટેના કસોટી-પથ્થર જેવા મંગુ નામે આચાર્ય નગરની પાળ પાસે યક્ષ થયા. તે યક્ષ પોતાના શિષ્ય સાધુજનોને પ્રતિબોધ આપે છે અને હૃદયમાં (સંતાપથી) ઘણું ઝૂરે છે. ૨૪રૂ નિતૂપ થરાગો શ્રમો થમો પણ નિખવવાનો છે
इड्डिरससायगुरुअत्तणेण न य चेइओ अय्या ॥ १९२॥ તે આચાર્ય આમ ઝૂરે (સંતાપ કરે) છે કે મેં ગૃહસ્થાવાસમાંથી નીકળીને વીતરાગનો ઉપદેશેલો ધર્મ ન કર્યો. અને ઋદ્ધિ-વસ્ત્રાદિકની સંપત્તિ, રસ - રૂડા આહાર અને શાતા - સુકુમાર શય્યા આદિનાં સુખ એ વિષયક ગારવથી, તે પ્રત્યેના આદરભાવથી આત્મા ચેત્યો નહીં.' १४४ ओसनविहारेणं, हा जह झीणम्मि आउए सव्वे ।
વિ ઢાઢામિ ગો, સંપટ્ટ સોગામિ સખા શરૂ . હા, આ પ્રમાણે લાચારભાવે ચારિત્રના વિષયમાં શિથિલતાને લઈને હું એવો રહ્યો કે સઘળું આયખું ક્ષીણ થઈ ગયું. હવે હું અભાગી શું કરીશ? હવે તો કેવળ મારા આત્મા પર શોક કરવો રહ્યો. १४५ हा जीव ! पाव भमिहिसि जाईजोणीसयाई बहुआई।
भवसयसहस्सदुलहं पि, जिणमयं एरिसं लद्धं ॥१९४॥
