________________
રત્નમંજૂષા
૩૯ - જીવ એ જાણે છે, દેખે છે કે તે જે ભોગસંપત્તિ પ્રાપ્ત કરે છે તે સર્વ ધર્મનું ફળ છે, તોપણ ગાઢપણે વિષયમુગ્ધ ચિત્તવાળા લોકો પાપકામાં રત રહે છે. १५० जाणिजइ चिंतिजइ, जन्मजरामरणसंभवं दुक्खं ।
नय विसएसु विरजइ, अहो सुबद्धो कवडगंठी ॥२०४॥
(ગુરુઉપદેશથી) એ વાત જણાય છે ને ચિંતવાય છે કે વિષયભોગને લઈને જન્મ-જરા-મરણનું દુઃખ ઉત્પન્ન થાય છે, તોપણ લોકો વિષયથી અટકતા નથી. ત્યારે એ મોટું આશ્ચર્ય લાગે કે મોહની ગાંઠ છોડી ન શકાય એવી સખ બંધાયેલી છે. १५१ जाणइ अ जह मरिज्जइ, अमरंतंपि हु जरा विणासेइ ।
૧ ત્રિમો નોગો, અહો રહસ્સ મુનિરાયું સરો
સહુ એ જાણે છે કે મરવાનું નિશ્ચિત છે અને મૃત્યુ ન આવે ત્યાં સુધીમાં ઘડપણ રૂપનો વિનાશ કરે છે, તોપણ લોક આ સંસારથી નિર્વેદ પામતા નથી. હે ભવ્ય જીવો, જુઓ કે જીવનનું રહસ્ય કેવું અકળ છે ! १५२ न य नजइ सो दियहो भरिअव्वं चावसेण सव्वेण ।
માસાપાસરો ન વરેફ મ = હિંગું વો ર૦૭ તે દિવસની ખબર નથી કે જ્યારે સઘળા જીવોએ અનિચ્છાએ પણ મરવાનું જ છે, એમ છતાં આશાના પાશથી ગાઢપણે બંધાયેલો યમદેવના (મૃત્યુના) મુખમાં પડેલો જીવ પોતાના આત્મહિત માટે કાંઈ ધર્મ કરતો નથી.
