________________
सुनानी कथा.
Ա
ताना सेंथामां जरेला सिंदूरनो स्पर्श साधुना कपाले थर गयो. पढी साधुना कपालने विषे थला सिंदूरना स्पर्शने देखाडता बता बुद्धदासने तेनी माताए कयुं के, " हे वत्स ! जो श्र व्हारी सती स्त्री ?” बुद्धदासे पण ए निशानना बलथी ते वात साची मानी सुनानो त्याग कस्यो. कथं a, de कोनुं मन खंडित नथी करयुं ? वली ते विचार करवा लाग्यो के, " जो था महाभाग्यवाली स्त्री निंदित कर्म करशे तो पढी निराधार थएला सर्वे गुणो पातालमां पेसशे. " सती सुनद्रा पण निस्नेह थला पति ने जो विचार करवा लागी के, “ दोषना मूलरूप या गृहस्थाश्रम धर्ममां कलंक प्राप्त यतुं कं श्राश्चर्य नथी; परंतु सर्व उपाधिथी शुद्ध एवा था जिनेश्वर प्रजुना शासनमां अकस्मात् अपवाद प्राप्त थयो एज म्हारा हृदयमां खेद उपजावे बे; माटे ज्यांसुधी था जैन शासनने प्राप्त
लुं कलंक नाश नहिं पामे त्यांसुधी हुं कायोत्सर्गने पारीश नहीं. " एम विचार करीने तेणे सायंकाले जिनेश्वरनुं पूजन करी अने शासन देवीनं ध्यान करी एकांते कायोत्सर्ग कस्यो. या प्रकारे ते एकाग्र चित्ते करीने जेटलामां कायोत्सर्गे रही तेटलामां तो तत्काल शासन देवीए प्रत्यक्ष थईने तेने कयुं. " हे वत्से ! तपनी पेठे व्हारा सत्वे प्रेरेली हुं
श्री बुं; माटे तत्काल कहे, हुं व्दारुं शुं काम करूं ? " सुनाए कायोत्सर्ग पारीने हर्षथी प्रणाम करीने कयुं. " हे देवि ! जैन शासनने लागेलो कलंक उतारो. " शासन देवीए फरीधी कधुं. " हे वत्से ! खेद न कर, हुं सवारे त्हारी शुद्धिवडे धर्मप्रभावना करीश. " या प्रकारे आज्ञा करीने शासनदेवी अंतर्ध्यान थई गई. सुनझाए पण धर्मध्यान वडे बाकीनी रात्री निवृत्त करी.
श्रा
पढी सवार थइ एटले द्वारपालोए नगरीना दरवाजा उघाडवा मांड्या; पण ते उघड्या नहीं; घणुं जोर करयुं; परंतु कं वल्यु नहीं. तेथ नगरवासी जनो ने पशु सोर करवा लाग्या. राजा पण श्रकुल व्याकुल थइ त्यां श्रवी जाग्यनुं प्रबलपएं मानवा लाग्यो. पढी हा थ पग धोइ, पवित्र यश, हाथमां धूप लइ अने हाथ जोडीने राजाए क. " हे देव दानवो ! सांजलो. तमारामांथी जे कोइ क्रोध पाम्यो होय ते म्हारा उपर तत्काल प्रसन्न था.” राजानां श्रावां वचनथी तु
