________________
. झषिदत्तानी कथा. ते तलावने कांठे गया तेटलामां तो चपलनेत्रवाली अने सुक्ष्म अंगवाली एक स्त्री अमारा जोवामां श्रावी. पड़ी ते स्त्री श्रमने जोश तत्काल नाशीने विद्याधरीनी पेठे वृक्षोनी घटामां संताग. अमे तेने घणो वखत खोली; पण दरीलिमाणसने चित्रवेलनी पेठे अमने ते प्राप्त थर नहीं.” कुमार ते सेवकोनी वात सांजली मेघनी गर्जनाथी जेम मोर हर्ष पामे तेम हर्ष पाम्यो अने ते सेवकोए बतावेला मार्गे ते वनमा जवाने चाल्यो. अनुक्रमे श्राम्रवनमा आवीने कुरंगपदिनीपेठे वृदोनी घटामां संताश् रहेला कुमारे चंचल नेत्रवाली ते स्त्रीने दीठी एटले विस्मय पामीने ते विचार करवा लाग्यो के, “ निश्चय मुनिना श्रापथी ज्रष्ट थयेली श्रा कोई देवांगना हशे! नहिं तो मारवाड सरखा निर्जल देशमां कल्पलताना सरखु स्त्रीरत्न अहिं क्याथी होय ?" था प्रकारे स्त्रीनुं रूप जोवाथी मूढ थर गएलो ते राजकुमार जेटलामा स्थिर उनो रहीने विचार करे ने तेटलामां सेनानो गाढशब्द सांजलीने ते स्त्री नासी ग. __पनी सरोवरने कांठे वृदोनी घटामा सेनाने पडाव करावी कामदेवना बाणश्री व्याप्त थ गएलो राजकुमार ते स्त्रीने शोधवा माटे वनमां जटकवा लाग्यो. शोध करता बहु दूर गयेला चंचल ह्रदयवाला कुमारे वनमां ऊंचा तोरणवालुं एक देरासर दीई एटले “ निश्चय नाशी गयेती कुरंगपदिना सरखा नेत्रवाली ते स्त्री या मंदिरमा हशे." एम धारीने राजकुमारे ते देरासरमा प्रवेश कस्यो.
त्यां श्रादीश्वर प्रजुनी मूर्ति जोश् अचिंतित फल प्राप्त थवाथी पोताना आत्माने धन्य मानता एवा ते राजकुमारे वनना पुष्प विगेरेथी जेटलामां प्रजुनी पूजा करी तेटलामां ज्योत्स्ना सहित चंछनीपेठे म्होटी जटावाला कोश वृक्षमुनि ते कुमारी सहित त्यां श्राव्या. मुनिनी पुत्री राजकुमारने जो विचार करवा लागी के, “श्रा कोश्छ, चंड अथवा कामदेव .” विस्मित चित्तवाला राजकुमारे जिनेश्वर प्रजुने नमस्कार करीने पड़ी ते मुनिने प्रणाम कल्या. मुनिए पण “ दीर्घायुष्यवालो था.” एम श्राशीश श्रापी. मुनिए राजकुमारने पूज्यु. " हे ना! तमे कोण गे? तमाळं कुल शुं ? श्रने तमे क्याथी श्राव्या डो? ते कहो." पड़ी कुमारनी साथे रहेला सेवके कुमारनी सर्व हकीकत कही. कुमारे पण
