Shilopadesh Mala

Author(s): Harishankar Kalidas Shastri
Publisher: Jain Vidyashala

Page 431

महासती सीतानी कथा.
४२३ हवे अहिं पोतानीपासे श्रावता एवा रामने जोश्ने ब्रांति पामेला लक्ष्मणे कयुं. “हे आर्य! तमे सीताने एकली मूकीने केम श्राव्या ?" रामे कह्यु. "त्दारा सिंहनादने सांजलीने श्राव्यो बुं."
लक्ष्मणे कयु. “हे जात! में सिंहनाद कस्यो नश्री. ऊट पाला जा. तमने कोश्ये बेतरेला ले. हुं शत्रुना समूहने मारीने तमारी पाउल आईं बुं.” एवां लक्ष्मणनां वचन सांजली राम जेटलामा पोताना श्राश्रममा श्राव्या तेटलामां सीताने न देखवाथी ते चिंताना तापे करीने कपायेला वृक्षनी पेठे मूळ खाश्ने पृथ्वी उपर पडी गया. पढी वनना पवने करीने प्राप्त थ डे स्मृति जेने एवा रामे वनमां श्रामतेम फरता उतां घायल थयेला जटायुने जोश्तेनाथी सीताना हरणनी वात सांजली. रामे जटायुने पंचनवकार संजलाव्यो, तेथी अरिहंतनो श्रेष्ठ उपासक ते जटायु मरीने माहेंज देवलोकनेविषे देवता थयो. अरण्य, वृद, कुंज, पर्वत अने गुंफामां सीताने शोधता एवा राम तेने कोइ स्थानके न देखवाथी मूळ पामीने पृथ्वी उपर पडी गया. एवामां विद्याधर सहित लक्ष्मण त्यां श्राव्यो,तो तेणे मूर्जाथीपृथ्वी उपर पडेला रामने दीग.पली लक्ष्मणेांसुना जलोथी बांटेला भने वृदना पडवोथी पवन नाखेला राम संज्ञा पामीने जाणे सीताना वियोगथी गांडा थर गया होय नहीं झुं ? एम कडेवा लाग्या. “हे वनदेवी! सर्व ठेकाणे जोया बता पण में जानकीने दीठी नहीं. जो तमे दीठी होय तो शामाटे मने कहेता नथी? अहो ! हुं वनमां तेने एकली मूकी लक्ष्मणनी पाबल गयो. लदमणे तेने माटे मने पाडो श्राश्रममां मोकल्यो. धिकार था म्हारी सुष्टबुद्धिने! ए प्रकारे विलाप करता एवा राम वारंवार पृथ्वी उपर पडवा लाग्या, जेथी पक्षि
अने हरिणो पण आश्चर्य पाम्या. ___ लक्ष्मणे नमस्कार करीने कद्यु. “हे आर्य! तमे श्रा शुं बोलो बो? कारण जित्या के शत्रु जेणे एवो हुँ तमारो स्नेहवंत जाइ लक्ष्मण श्रागल उनो बुं.” एवां लक्ष्मणनां अमृत सरखां वचन सांजलीने हर्षवंत थयेला रामे तेने वारंवार पोतानी बाती साथे दबाव्यो. लक्षणे कडं. "हवणां खेद करवानो वखत नथी, माटे कपटथी हरण थयेली सीतानी खोल करीये. वली विशेष कहुं ते सांजलो. में हवणां जे खर राक्ष