Shilopadesh Mala

Author(s): Harishankar Kalidas Shastri
Publisher: Jain Vidyashala

Page 435

मदासती सीतानी कथा. रणे गयो. समयने जाणनारा रामे पण तेने सत्कारथी पोतानी पासे राख्यो अने निश्चय कस्यो के, श्रा शुज परिणामवाला विनीषणने हुँ संकानुं राज्य थापीश.
पली रामनी थाझाथी सर्व वानरोए प्रकृति जेम गुणना स्थानरूप जीवने रोके तेम क्षणमात्रमा लंकाने घेरो घाल्यो एटले हस्त, प्रहस्त, मारीच, शुक श्रने सारण विगेरे केटलाक सेनापति युद्ध करवानेमाटे लंकाथी बहार निकल्या. पण ते ने तो युद्ध करता एवा महा बलवंत वानरोए दोल पमाड्या; जेथी राक्षसोनुं सैन्य वायुथी जेम डांगरना फोतरा उडी जाय तेम नाशी गयु. एवामां कुंजकर्ण सहित रावण युक करवा श्राव्यो एटले राम, लक्ष्मण श्रने जामंडलादिक तेनी सामा थया. युद्धना वाजिंत्रो वागवा मांडये बते राम श्रने रावणर्नु खङ्गथी अने बापोथी घणा वखत सुधी युक चादयु; तेने जोश्ने देवता पण आश्चर्य पाम्या. क्रोधथी व्याप्त थयेला रावणे विनीषण उपर त्रिशुल फेक्युं, पण तेने तो शुनध्यानवालो माणस जेम कर्मनुं चूर्ण करी नाखे तेम लक्ष्मणे चूर्ण करी नाख्यु; जेथी अत्यंत क्रोध पामेला रावणे लक्ष्मणनी बातीमा शक्ति मारी; तेथी ते मूळ खाश्ने पृथ्वी उपर पडयो. ते वखते राम सहित सर्व सैन्य शोक करवा लाग्युं श्रने रावण विजयना वाजिंत्रोने वगडावतो बतो लंकामां गयो. या सर्व वात सीताये सांजली, तेथी ते मूळथी पृथ्वी उपर पडी गइ. पडी विद्याधरीयोए जल गंटीने सचेत करी एटले ते सीता विलाप करीने कदेवा लागी के, "अरे! पुरात्मा अने मंद नाग्यवाली हुं बालपणमां केम न मरी गइ ? जेने माटे पतिने तथा दियरने श्रा प्रकारचं महा पुःख प्राप्त थयु.” इत्यादि विलाप करती एवी सीताने को विद्याधरीये कयु." हे देवि ! शोक न कर; त्हारो दियर सवारे मुख रहित थशे.” एवां विद्याधरीनां वचन सांजली सूर्यना उदयनुं ध्यान करती एवी सीता खस्थ थ. __हवे युद्धमां पडेला एवा लक्ष्मणने जो राम पण मूर्ग खाश्ने पड्या. मूर्नाने अंते राम लक्ष्मणने कहेवा लाग्या के, “हे वत्स! तुं था श्रयोग्य अवसरे बोल्या विना केम पडी रह्यो बुं ? श्रा त्हारा अनुचरोनों वाणीथी अने दृष्टिथी सत्कार कर. हे वत्स ! तें लंका, राज्य विनीषणने