________________
२०
शीलोपदेशमाला. करीने सुंदर एवी राज्यलक्ष्मीनी पेठे पोतानी कमला प्रियानी साथे जोग जोगववा लाग्यो.
हवे ते वखते समुनी मध्ये गिरिवर्डन नामना नगरमां स्त्रीउने विषे शासक्त एवो कीर्तिवर्धन नामनो राजा राज्य करतो इतो. जेम माणस धंतूराने पीवाथी गांडो थर जाय तेम ते राजा एक दिवस कमखाना खरूपने सांजली कामथी गांगो बनी गयो; तेथी तेणे मंत्रविद्याना जाण एवा पोताना युगंधर नामना मित्रने एकांतमां बोलावीने कडं के, " हे मित्र ! त्हारा सरखा मित्रोनी विद्याथीथमने फल ? कार्य त्हारे स्वाधिन बे; तो पढी घरमां सर्व प्रकारनी संपत्ति बतां निर्जाग्य माणसनी पेठे हुँ श्रावु पुःख शा कारणमाटे सहन करूं?" पड़ी कीर्तिवर्धन राजाना इष्ट अर्थने जाणी विवेकथी चतुर एवा युगंधरे कडं. “हे मित्र ! स्त्री के प्रकारनी थाय बे. एक पतिव्रता स्त्री ने बीजी असती स्त्री. जो ते महासती हशे तो तेने लाववामाटे श्रम करवो ए फोगट डे अने जो असती दशे तो त्हारो मनोरथ सफल थवाने वार नथी.” कीर्तिवर्डने कह्यु. “ हे मित्र ! तुं पण कामथी मरी रहेला मने शामाटे मारे ले ? तुं तेने एक वखत अहिं लावी श्राप. पड़ी फल मलq अथवा न मलवू, ए म्हारे खाधिन .” पनी युगंधरे रात्रीए जोयरामां पेसी मंत्र जाप श्रने होमादि कार्य कगुं, जेथी वायुए खेंचेली पांदडानी पं. तिनी पेठे पोताने त्यां पलंगमां घी गएली कमला तेमनी तेमज त्यां श्रावी पहोची. पनी युगंधर विचार करवा लाग्यो के, “जो था महासती जागशे तो निश्चे पद्म नामनी नागणीनी पेठे शाप आपीने मने जस्मकरी नाखशे.” श्रावी रीते विचार करी ते तुरत जोयरामांथी बहार निकली गयो. कीर्तिवर्धन पण मंगल श्राजूषणवाली कमलाने जो विचार करवा लाग्यो के, “निश्चे था विश्वने मोह पमाडनारी जे. जेम उत्तम सुगंधीवाली कमलीनी राजहंसनो मनोरथ पूर्ण करे ने तेम सवारे जागी उठेली श्रा स्त्री म्हारो मनोरथ पूर्ण करशे." श्रावी उत्कंगथी ते बोली उठयो के, “ हे जजे! जाग्य ! जाग्य ! सूझ न रहे." कीर्तिवर्डननां श्रावां वचनथी जागी उठेली कमला यूथथी जूली पडेली हरिणीनी पेठे आमतेम जोवा लागी अने विचार करवा लागी के, “अरे ! हुं
