________________
मदनरेखानी कथा.
२०१ अने स्त्री विगेरे को शरण नथी; परंतु श्रा लोकमां अने परलोकमां धर्म एकज रक्षण करनार . हे महामति ! था मनुष्यजव विगेरे सामग्री वारंवार मलवी बहु मुझन मानीने एना फलने ग्रहण करो. प्रमाद राखशो नहीं." - या प्रकारनां स्त्रीनां वचनथी शांत थयो ने क्रोध जेनो एवो ते युगबाहु ते सर्व अंगीकार करी अने वैराग्यथी मृत्यु पामीने ब्रह्मलोकमां देवता थयो. पली चंज्यश पुत्र अने बीजा माणसो रुदन करवा लाग्या. ते वखते मदनरेखा था प्रमाणे विचार करवा लागी के,"अरे ! हुंगर्नमांज केम न गली गइ ? के जेथी करीने म्हारं स्वरूप श्रावा अनर्थना कारण रूप थयुं ! जेम चंदन वृदना नाशनुं कारण सुगंधी थाय तेम था प्यारा पतिना नाशनुं कारण हुँ थपडी बु. अरे ! जे पुरात्माए म्हारे माटेज पोताना बंधुनो नाश कस्यो , ते पुरुष निश्चय म्हारा शीलवतनो नंग करशे; माटे हवे हुँ कोर पण उपायथी शील व्रतनुं रक्षण करूं." एम विचार करीने ते मदनरेखा पुत्र विगेरे राज्यने तृणनी पेठे त्याग करीने उदरमा गर्जने धारण करती उती रात्रीए नाशी ग. पूर्व दिशा तरफ जती वली पगमा कांकरानी ने कांटानी पीडाने सहन करती एवी ते एक महा अरण्यमां श्रावी पहोची. त्यां रात्री निर्गमन करी म. ध्यान्हने वखते कुःसह एवी लुधा तृषाने निवृत्त करवाने माटे तेणे फल फुल विगेरे नक्षण कस्या.
पड़ी थागार सहित पच्चखाण लश् श्रमने दूर करवा माटे पंच नमस्कारनुं स्मरण करी एक लतागृहमां सूती. त्यां रात्रीए सिंहादि महाजयंकर सत्त्वोना शब्दने सांजली महा त्रास पामती ते सतीए सर्व अंगे करीने सुंदर लक्षणवाला एक पुत्रने जन्म थाप्यो. पनी बालकने रत्न कंबलमां विंटाली तेना हाथमां पिताना नामनी विंटी घाली पोते वस्त्र धोवाने माटे तलावे गश्. एवामां ते तलावमांथी को जलहस्तिए निकली तेने आकाशमां फेंकी. ते वखते श्राकाशमार्गे थश्ने नंदीश्वर छीपमा जता एवा विद्याधरना पतिए जेम सिंचाणो चकलीने जीले तेम तेने बीली लीधी. पडी रुदन करती एवी ते मदनरेखा विद्याधरना पतिने कहेवा लागी के, " हे बंधो ! था वनमा जे जन्म पामेलो म्हारो
२६
