________________
એશિયાનું કલંક પવિત્ર કાર્ય ગણાતું. અત્યારે પણ જાપાની અમલદાર, પ્રધાને ને શિક્ષકો છડેચક વેશ્યાઓને ઘેર જાય, વ્યભિચાર સેવે, રખાતે રાખે.
એક શાળાના અધ્યાપકે તે ખુલ્લે ખુલ્લું કહેલું કે “હારા શિક્ષકેને હું વેશ્યાગારોમાં જવા દઉં છું. વેશ્યાનાં બીલે હારી પાસે પરભારાં આવે છે, તે હું શિક્ષકોના પગારમાંથી પરભારાં જ ચુકવું છું.
આમ હોવાથી જાપાને કારીઆમાં જાપાની વેશ્યાઓને ટોળાબંધ ઉતારી. જાપાનનાં પગલાં થયા પહેલાં કારીઆમાં વેશ્યાગારે હતાં જ નહિ. માત્ર મોટાં શહેરમાં, ખાસ કરીને શાઉલમાં ફક્ત પાંચસો કેસાંગે (નાચનારીઓ) હતી, પરંતુ તેઓ ફક્ત નૃત્યસંગીતનું જ કામ કરતી. એ બધીઓનાં ચારિત્ર્ય ભ્રષ્ટ નહોતાં. જાપાનના આગમન પછી એ બાલિકાઓને ધધો તૂટી ગયો. એને બદલે દેશના પ્રત્યેક શહેરમાં પરવાનાવાળાં વેશ્યાગાર ખેલાયાં. શહેરના ઉત્તમ લતાઓમાં વેશ્યાઓને મકાને અપાયાં, એટલે ક્લીન પાડોશીઓ પિતાનાં ઘરબાર જાપાનીઓને નામની જ કીમતે વેચી દઈને ચાલી નીકળ્યાં. આ ઉપરાંત વેશ્યાઓની અકકેક મંડળી લઈને : જાપાની સોદાગરે ગામડેગામડે પણ ભટકવા લાગ્યા.
એક બંડખોર કારીઅન કુમારીએ અદાલતના ઓરડામાં ન્યાયાધિકારીને ખુલ્લંખુલ્લું કહેલું કે “તમે અમારી ખાનગી નિશાળો ઝુંટવી લીધી, અને તેને બદલે જાહેર વેશ્યાવાડા આપ્યા. શિક્ષકને પરવાનો મળતાં મહા મુશીબત પડે, પણ વેશ્યાને સહેલાઇથી પરવા મળે છે.” આજ કારીઆની ભૂમિ પર વેશ્યાઓને લીધે ભયંકર ગુપ્ત રોગો ફેલાઈ ગયા છે.
સીઉલ નગરમાં રાત્રિના સમયને દેદીપ્યમાન બનાવતું પરિ દશ્ય જો કોઈ હોય તે તે “શીવારા” નામનું, દીપમાલા વડે પ્રજાનાં દિલ હરતું એક વિશાલ વેશ્યાગ્રહ છે. સરકારે જ એને ઉભું કર્યું છે અને જાપાનીઓ જ એને ચલાવે છે. અનેક કેરીઅન કુમારિકાઓ એમાં લપટાય છે.
એટલું જ બસ નથી. લગ્ન વિષેનાં કારીઆએ કરેલાં બંધનેને તેડી નાખીને જાપાનીઓએ પ્રજાની અનીતિને ઉત્તેજન આપ્યું છે.
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
