________________
૯૮
એશિયાનું કલંક પોલીસ હાજર રહેશે. પરંતુ સાવધાન, પોલીસની સૂચનાને અનુસરજે, નહિ તે તમારી જીંદગીને જખમ છે.”
મહેમાનોનું મંડળ આવી પહોંચવાનું હતું તે દિવસે સ્ટેશનથી ઉતારાના મુકામ સુધી રસ્તા પર સિપાહીઓ ઉભેલા. કેરીઆવાસીઓ પણ અમેરિકાના મહેમાનોને આવકાર દેવા હોંશભર્યા દોડ્યાં આવ્યાં.
પોલીસે તલવાર કાઢીને એ નાદાનોને નસાડ્યાં. મહેમાનની ગાડી ગામમાં નીકળી ત્યારે બન્ને બાજુ પોલીસ ઉભેલી; અને રસ્તો
સ્મશાન સમે નિર્જન પહેલે. મહેમાને ચક્તિ થયા. કયાં હતો કેલેરા ? ક્યાં ગયું પેલું કાવતરું?
મહેમાનોએ હઠ પકડી કે અમારે તે દેશ જેવો છે. સરકાર કહે છે કે “તમને લૂંટવા ને મારી નાખવા એક મેટી ટોળી ખડી થઈ છે.” મહેમાને કહેઃ “ફિકર નહિ.” સરકાર સમજી કે ચોકખી. ના નહિ પડાય; પણ એક ઇલાજ હતા. કોરીઆવાસીઓને જ મહેમાને પાસે આવવા ન દેવા.
મહેમાનેને હેફિલ પર મહેફિલ અપાવા લાગી. સરકારી નિશાળે, કચેરીઓ, અદાલત, આદિ બતાવવામાં આવ્યાં. મહેમાનો મહેમાનીમાં જ તલ્લીન બન્યા.
આખી મંડળીમાં એક માણસ મક્કમ રહ્યો. એણે તે હઠ પકડી કે ચ્યારે આ દેશવાસીઓને જેવાં છે. એણે જણાવ્યું કે “હું એકલેજ આથડીશ. મારી સાથે પોલીસ નહિ.” એણે એક સભા ભરી. મંડ૫માં મેદિની માતી નથી, મહેમાનનું ભાષણ બધા તલ્લીન બનીને સાંભળે છે. એકાએક સેન્જરોનાં સંગીને ઝબુક્યાં. શ્રોતાજનોની ધરપકડ ચાલી. મહેમાનોને કહેવામાં આવ્યું કે “કૃપા કરી ચાલ્યા જાઓ.” મહેમાને આંખો ફાડી જણાવ્યું કે “પહેલી બેડી મને પહેરાવો, પછી જ આ નિર્દોષ મંડળીને તમે આંહીથી લઈ જઈ શકશે.” એક જ આદમીની મક્કમતા સફળ થઈ. સેના શરમાઈને ચાલી ગઈ.
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
